Χαρακτηριστικό στοιχείο στο έργο του Παρθένη είναι το φως. «Φως ίσον χρώμα. Είναι αυτό που γεννάει το σχήμα» υποστήριζε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Στο έργο της συλλογής του Ιδρύματός μας Αρμονία (1930), είναι εμφανής η ωριμότητα της γραφής του. Το χρώμα και η τονική κλίμακα περιορίζονται, ενώ αφαιρετικά μορφολογικά στοιχεία εμφανίζονται εξαϋλωμένα στη σύνθεση.
Ο Κωνσταντίνος Παρθένης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1878, σε μία περίοδο οικονομικής ευημερίας για την οικογένειά του, γεγονός που του εξασφάλισε διαπολιτισμική παιδεία. Σε ηλικία 19 ετών θα ταξιδέψει στη Βιέννη με το Γερμανό δάσκαλό του Karl Wilhelm Diefenbach. Στη Βιέννη θα μαθητεύσει στη Σχολή Καλών Τεχνών και θα δεχτεί την επιρροή των συμβολιστών και των διανοουμένων της εποχής. Εξίσου σημαντική είναι η επιρροή που θα δεχτεί από τη μουσική και που θα αποτυπωθεί με τον έντονο λυρισμό των έργων του. Όπως διαφαίνεται ήδη από τα πρώτα έργα της βιεννέζικης περιόδου, ο ζωγράφος από πολύ νωρίς θα αναπτύξει μια πολύ προσωπική ζωγραφική γλώσσα. Ακολούθως, ταξιδεύει στη Ρώμη –γενέτειρα της μητέρας του– και στο Παρίσι, όπου θα επηρεαστεί από την οπτική των ρευμάτων του μοντερνισμού, τα διδάγματα του Cézanne αλλά και των φωβιστών, στην πιο ήπια ωστόσο έκφρασή τους. Αξιοσημείωτη είναι η αγάπη και η αφοσίωση του ζωγράφου στην εκκλησιαστική ζωγραφική, με την οποία ασχολήθηκε από πολύ νωρίς, ενώ σημαντική έμπνευση αντλεί από την πολιτιστική παράδοση του Βυζαντίου και της αρχαίας Ελλάδας.
Για την Ελλάδα του 20ού αιώνα, η συνεισφορά του Παρθένη υπήρξε πολύ σημαντική, καθώς επηρέασε πολλούς νεότερους Έλληνες εικαστικούς. Ήταν άλλωστε εκείνος που μέσα από το έργο του εισήγαγε την ευρωπαϊκή διάσταση στην ελληνική τέχνη. Ωστόσο, παρά τη σημαντική προσφορά του, με δυσκολία αναγορεύτηκε καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, αφού πολλοί κριτικοί τέχνης αποδοκίμαζαν το έργο του, το οποίο στρεφόταν ενάντια στον ακαδημαϊσμό της σχολής του Μονάχου.
.
