Auguste Rodin (1840 - 1917)

Στη διάρκεια της σχεδόν εξηντάχρονης πορείας του, ο Auguste Rodin έφτιαξε ελάχιστα γλυπτά που απεικονίζουν ερωτευμένο ζευγάρι. Όμως εκείνες οι λίγες απόπειρες υπήρξαν τόσο αξιόλογες, ώστε οι πάντες αναγνωρίζουν μέχρι σήμερα ότι συγκαταλέγονται στα αριστουργήματά του.

Από αυτά τα γλυπτά ο καλλιτέχνης αγαπούσε περισσότερο την Αιώνια άνοιξη, μέρος της Πύλης της Κολάσεως, μιας τεράστιας, μακροχρόνιας δουλειάς, εμπνευσμένης από την Κόλαση του Dante, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ έδωσε όμως πλήθος σημαντικών έργων. Στην Αιώνια άνοιξη η λογοτεχνική αναφορά αποτελεί μόνο πρόσχημα, σημείο εκκίνησης. Όσο ο Rodin προχωρούσε στη διάπλαση του γλυπτού τόσο απομακρυνόταν από την αφετηρία του. Όλα είναι ανάλαφρα, χαλαρά, αέρινα: η αγκαλιά είναι περιπαθής, οι κινήσεις ανοιχτές, τα σώματα απαθανατισμένα σε στάσεις που θυμίζουν μάλλον χορό παρά το πρώτο φιλί.

Αναμφισβήτητη είναι η επιρροή που άσκησε στον Rodin και στο έργο του η Camille Claudel, η οποία εκείνη την περίοδο συνδέεται μαζί του αρχικά ως εκπαιδευόμενη στο ατελιέ του, κατόπιν ως συνεργάτιδα και ερωμένη του. Η αιώνια άνοιξημπορεί να θεωρηθεί φόρος τιμής του Rodin στον έρωτά του για την Claudel. Σε τούτη την εξιδανικευμένη θέαση, φροντίζει να μη φαίνεται ό,τι τον χωρίζει από τη νεαρή ερωμένη του: η διαφορά ηλικίας των είκοσι τεσσάρων χρόνων εξαφανίζεται, τα εγώ τους δεν συγκρούονται. Παρ’ ότι τοποθετεί τα σώματα έτσι ώστε η ανδρική μορφή να περιβάλλει τη γυναικεία μέσα σε μια προστατευτική αγκαλιά, αυτή η υπεροχή καθόλου δεν τη μειώνει. Αντίθετα, η θέση της δείχνει ότι παραδίνεται με τη θέλησή της. Το ζευγάρι εμφανίζεται ενωμένο, παρασυρμένο από ένα πάθος που αναμφισβήτητα το υπερβαίνει, διεκδικεί όμως το δικαίωμα να απολαύσει, έστω για μία στιγμή μόνο, αυτή την ώσμωση. Η ειρωνεία είναι πως Η αιώνια άνοιξη γνώρισε επιτυχία μόλις το 1898, λίγο μετά τη ρήξη ανάμεσα στον Rodin και στην Claudel.

Το παρόν αντίτυπο αποτελεί μέρος του συνόλου που χυτεύτηκε το 1902. Αντιστοιχεί στη δεύτερη φάση, δηλαδή στην πρώτη σμίκρυνση του έργου. Η διαφορά σε σχέση με τον πρωτότυπο γύψο έγκειται στο ότι χυτεύτηκε από την πρώτη εκδοχή σε μάρμαρο που είχε φτιάξει ο Rodin. Επειδή ο καλλιτέχνης δεν μπορούσε να αναπαραγάγει στην πέτρα το σηκωμένο χέρι του άνδρα, το τοποθέτησε επάνω σε στήριγμα που θυμίζει βράχο. Φαίνεται ότι το τέχνασμα του άρεσε, γιατί απαθανατίστηκε σε όλες τις εκδοχές σε μπρούντζο που παρήχθησαν εκείνη τη χρονιά.