Το έργο του Γιάννη Γαΐτη Αποκαθήλωση προκύπτει από τη σειρά Αρχαιότητες, την οποία πρωτοπαρουσιάζει το 1980, ως σχόλιο για την εμπορευματοποίηση των αρχαιοτήτων. Τα «ανθρωπάκια» ( γνωστά για το ευρύτερο κοινό), συμμετέχουν ενεργά και παίρνουν μέρος σε αυτή τη δράση και τις ιστορίες, ενώ συχνά παρουσιάζονται και ως θεσμοφύλακες. Στην Αποκαθήλωση η αρχαία Πτερωτή Νίκη αποδίδεται γραμμικά, διατηρώντας όμως μία πλαστικότητα, καθώς οι πτυχές του χιτώνα αποδίδονται με ρυθμό και κίνηση. Στα χέρια της κρατάει ένα νεκρό «ανθρωπάκι», μία σύγχρονη φιγούρα, άκαμπτη με την αυστηρότητα και την τελειότητα ενός «ρομπότ». Το «ανθρωπάκι» αναλογικά αποδίδεται πολύ μικρότερο της Πτερωτού Νίκης, ενώ το βάρος του φαίνεται να την τραβάει προς τα κάτω.
Ο Γιάννης Γαΐτης, γεννημένος στην Αθήνα το 1923, ανήκει στη μεταπολεμική γενιά καλλιτεχνών που διαφοροποιήθηκε μέσα σε ένα κλίμα όπου ο ακαδημαϊσμός ήταν ακόμη ισχυρός στην Ελλάδα. Γεμάτος ενθουσιασμό για τις σύγχρονες εξελίξεις στην τέχνη, θα κατακτήσει από πολύ νωρίς την προσωπική του έκφραση. Αρχικά, παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Παρθένη και μετά την αποφοίτησή του φεύγει για το Παρίσι, όπου θα παραμείνει για είκοσι δύο χρόνια. Παρά τη μακρά παραμονή του στο Παρίσι, δεν χάνει την επαφή του με την Ελλάδα, όπου κάθε τόσο εκθέτει τη δουλειά του, που θα αργήσει να εκτιμηθεί από τους Έλληνες φιλότεχνους: ελάχιστοι, όσοι διαισθάνθηκαν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τον υποστήριξαν.
Στο έργο του είναι φανερή η επιρροή της pop art, αν και για τον Γαΐτη ο στόχος δεν είναι να αποδώσει τα χαρακτηριστικά μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, αλλά να δημιουργήσει μια αφηγηματική γλώσσα, εύκολα αντιληπτή, με την οποία θα μπορεί να ασκεί κοινωνική κριτική και να επικοινωνεί τις φιλελεύθερες απόψεις του. Τον απασχολεί ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης και η υπαρξιακή μοναξιά που τον διέπει. Έτσι, το 1960 δημιουργεί το πρώτο του «ανθρωπάκι», με το οποίο θα γίνει γνωστός στο ευρύτερο κοινό. Το ανθρωπάκι γίνεται σύμβολο της εικαστικής γλώσσας του: μια ανδρική ανέκφραστη μορφή με ριγέ ή καρό κουστούμι, πάντα με γραβάτα και καπέλο. Η ίδια μορφή σταδιακά πολλαπλασιάζεται, δημιουργώντας έτσι τα «ανθρωπάκια», μέσω των οποίων με ειρωνικό και πολλές φορές καυστικό τρόπο ασκεί κοινωνική κριτική, διατηρώντας πάντα το χιούμορ του.
.
