Henri Rouart, Παρίσι
Δημοπρασία, Galerie Manzi-Joyant, Παρίσι, 10 Δεκεμβρίου 1911
Συλλογή Strolin, Παρίσι
John Quinn, Νέα Υόρκη
Cornelius J. Sullivan, Νέα Υόρκη
Συλλογή Edward Drummond Libbey, 1939
The Toledo Museum of Art, Οχάιο
Wildenstein & Co., Νέα Υόρκη
Ιδιωτική συλλογή, από το 1958
Παρίσι, Galerie Goupil, 1912
Loan Exhibition of Paintings, Drawings, Prints and Posters by Toulouse-Lautrec, Σικάγο, The Art Institute, 23 Δεκεμβρίου 1930-18 Ιανουαρίου 1931, αρ. 14, σ. 18
10th Loan Exhibition Lautrec-Redon, Νέα Υόρκη, Museum of Modern Art, 1 Φεβρουαρίου-2 Μαρτίου 1931, αρ. 14, σ. 14
Loan Exhibition of Toulouse-Lautrec, Νέα Υόρκη, Wildenstein & Co., 1946, αρ. 12, εικ. σ. 23
Toulouse-Lautrec, Πίτσμπουργκ, Carnegie Institute, 6 Μαρτίου-20 Απριλίου 1947, αρ. 15
Henri de Toulouse-Lautrec, Φιλαδέλφεια, Museum of Modern Art, 29 Οκτωβρίου-11 Δεκεμβρίου 1955, Σικάγο, The Art Institute, 2 Ιανουαρίου-15 Φεβρουαρίου 1956, αρ. 28
European Paintings Acquired since 1939, Τολέδο (Οχάιο), The Toledo Museum of Art, 1955, αρ. 3
Salon d’Automne, Παρίσι, Grand Palais, Οκτώβριος-Νοέμβριος 1976
De Cézanne à Picasso. Dans les collections romandes, Λωζάνη, Fondation de l’Hermitage, 15 Ιουνίου-20 Οκτωβρίου 1985
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 90-93, εικ. σ. 91
Toulouse-Lautrec, Ο μύθος της γυναίκας, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 24 Ιουνίου-23 Σεπτεμβρίου 2001, αρ. 4, εικ.
Le donne di Toulouse-Lautrec, Μιλάνο, Fondazione Antonio Mazzotta, 14 Οκτωβρίου 2001-27 Ιανουαρίου 2002
Vente Henri Rouart, κατάλογος δημοπρασίας, Παρίσι, Galerie Manzi-Joyant, 9-10 Δεκεμβρίου 1911, αρ. 284, εικ. σ. 149
Arsène Alexandre, La Collection Henri Rouart, Παρίσι, 1912, σ. 112, εικ. σ. 173
Fine Arts Journal, Λονδίνο, Μάρτιος 1913, εικ.
Gustave Coquiot, Lautrec, Παρίσι, 1921, εικ. σ. 129
Maurice Joyant, Henri de Toulouse-Lautrec, Peintre, Παρίσι, 1926, σ. 272
Paul de Lapparent, Toulouse-Lautrec, Παρίσι, 1927, σ. 21
Herbert Eulenberg, «Henri de Toulouse-Lautrec», Deutsche Kunst und Dekoration, 1929, τόμ. LXIV, εικ. σ. 74
Gotthard Jedlicka, Henri de Toulouse-Lautrec, Βερολίνο, 1929, αρ. 126
Pierre MacOrlan, Lautrec, Peintre de la lumiere froide, Παρίσι, 1934, εικ. σ. 43
Jacques Lassaigne, Toulouse-Lautrec, Παρίσι, 1939, σ. 165, εικ. σ. 67
«The Sullivan Collection», Magazine of Art, Δεκέμβριος 1939, τόμ. 32, σ. 711
«Our Works by Lautrec», Museum News, Σεπτέμβριος 1940, εικ. στο εξώφυλλο
Pierre MacOrlan, Henri de Toulouse-Lautrec, Παρίσι, 1941, εικ. σ. 42 (εικ. ανεστραμμένη)
Hans Tietze, Toulouse-Lautrec, Νέα Υόρκη, 1953, σ. 36, εικ. 5, σ. 13
Madeleine Grillaert Dortu, Toulouse-Lautrec et son œuvre, Νέα Υόρκη, 1971, τόμ. 2, αρ. P398, εικ. σ. 229
Ανάμεσα στα μέρη που αγαπούσε ιδιαίτερα ο Toulouse-Lautrec, ήταν ένας κήπος λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, στη Μονμάρτρη. Σε εκείνη τη μεγάλη έκταση πρασίνου, αφημένη σχεδόν σε φυσική κατάσταση, δεχόταν τα μοντέλα του, πόρνες κυρίως από τους οίκους ανοχής όπου σύχναζε, αλλά και πιο επιφανή πρόσωπα, καλλιτέχνιδες και μουσικούς. Εκεί θα ζωγραφίσει, μεταξύ 1888 και 1891, τις σημαντικότερες προσωπογραφίες του στο ύπαιθρο, μεταξύ των οποίων η Γυναίκα στον κήπο του κυρίου Forest.
Την εμφανιζόμενη γυναίκα, ονόματι Honorine, που μάλλον δεν ήταν επαγγελματίας μοντέλο ή πόρνη, ο καλλιτέχνης τη ζωγραφίζει τουλάχιστον δύο φορές. Στην παρούσα εκδοχή ποζάρει στραμμένη κατά τρία τέταρτα, στρέφοντας το βλέμμα προς το θεατή, με τα δάχτυλα των χεριών πλεγμένα, χωρίς αξεσουάρ. Ο ζωγράφος επιλέγει μινιμαλιστική παλέτα με λευκό, πράσινο, βιολετί και μια πιο θερμή πινελιά για την πυρρόξανθη κόμη. Πιο δουλεμένο είναι αναμφίβολα το πρόσωπο: οι πινελιές, βαλμένες με λεπτό πινέλο, είναι μικρές και ακριβείς· τα χαρακτηριστικά έχουν αποδοθεί με λεπτότητα, αντικρούοντας τις κατηγορίες που δεχόταν εκείνη την περίοδο ο ζωγράφος ότι επιδίωκε μονίμως την καρικατούρα· το βλέμμα, όπου καθρεφτίζεται μια ανεπαίσθητη ανησυχία, δεν είναι διόλου απόμακρο, αλλά ευθύ και αξιοπρεπές.
Η γύρω επιφάνεια έχει δουλευτεί με πολύ πιο αφηρημένο τρόπο. Ως προς αυτό, ο Lautrec δείχνει πλησιέστερα στον Degas, παρά στους άλλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. «Το τοπίο είναι και πρέπει να είναι μόνο βοηθητικό […]. Το τοπίο πρέπει να χρησιμεύει μόνο για να γίνεται κατανοητός ο χαρακτήρας της μορφής» έλεγε. Τα δένδρα, κυρίως καστανιές, πλατάνια και πασχαλιές, μοιάζουν με αχνούς όγκους ζωγραφισμένους με γρήγορες και υγρές πινελιές, τεχνική που διευκολύνεται με την προσθήκη τερεβινθίνης στο λάδι. Η σιλουέτα του μοντέλου, που αναδεικνύεται χάρη στο αγέρωχο στήσιμο του κεφαλιού, και το φόρεμα, που μας αφήνει να μαντεύουμε το λεπτό σώμα, είναι επίσης ζωγραφισμένα αδρά, με πιο παχιές πινελιές. Σε πολλά σημεία το χαρτόνι παραμένει ως έχει, αφήνοντας να εννοηθεί ένας απόλυτος αυθορμητισμός. Από αυτή την άποψη, το βασικό μέλημα του Toulouse-Lautrec είναι ίδιο με των ιμπρεσιονιστών: να αιχμαλωτίσει τη στιγμή. Αλλά συγχρόνως αποστασιοποιείται από εκείνους επικεντρώνοντας όλη την προσοχή του στο μοντέλο, χωρίς να τον ταλανίζει η απόδοση του φωτός και των χρωμάτων.
Συνολικά, οι ελαιογραφίες που δημιουργήθηκαν στον κήπο του κυρίου Forest λειτουργούν αναζωογονητικά στην παραγωγή του Toulouse-Lautrec: βγαίνουμε από τη βαριά ατμόσφαιρα του ατελιέ, των καφωδείων, των καμπαρέ, των μπορντέλων, για να αντικρίσουμε το φως της ημέρας.
.
