Galerie Surréaliste, Παρίσι
Galerie Le Centaure, Βρυξέλλες
Pierre Janlet, Βρυξέλλες
Daniel Varenne, Παρίσι
Ιδιωτική συλλογή, από το 1973
Ομαδική έκθεση, Παρίσι, Galerie Surréaliste, Μάρτιος 1928
Miró, Παρίσι, Galerie Georges Bernheim & Cie, 1-15 Μαΐου 1928
30 Ans de peinture française, Βρυξέλλες, Galerie Le Centaure, 31 Μαΐου-30 Ιουνίου 1930
L’Art vivant en Europe, Βρυξέλλες, Palais des Beaux-Arts, 25 Απριλίου-24 Μαΐου 1931, αρ. 499
Joan Miró, Βρυξέλλες, Palais des Beaux-Arts, 6 Ιανουαρίου-7 Φεβρουαρίου 1956, Άμστερνταμ, Stedelijk Museum, 10 Φεβρουαρίου-14 Μαρτίου 1956, αρ. 26, εικ., Βασιλεία, Kunsthalle, 24 Μαρτίου-29 Απριλίου 1956, αρ. 17
50 Ans d’art moderne: Exposition universelle et internationale de Bruxelles, Βρυξέλλες, Palais International des Beaux-Arts, 17 Απριλίου-21 Ιουνίου 1958, αρ. 221, εικ. σ. 115
L’École de Paris dans les collections belges, Παρίσι, Musée National d’Art Moderne, 9 Ιουλίου-18 Οκτωβρίου 1959, αρ. 108, εικ. 18
Joan Miró, Παρίσι, Musée National d’Art Moderne, Ιούνιος-Νοέμβριος 1962, αρ. 40
Joan Miró, Λονδίνο, The Tate Gallery, 27 Αυγούστου-11 Οκτωβρίου 1964, αρ. 63, σ. 29, εικ. 12c
Joan Miró Exhibition, Japan 1966, Τόκυο, National Museum of Modern Art, 26 Αυγούστου-9 Οκτωβρίου 1966, Κυότο, National Museum of Modern Art, 20 Οκτωβρίου-30 Νοεμβρίου 1966, αρ. 30, εικ. σ. 47
Six Surréalistes, Βρυξέλλες, Palais des Beaux-Arts, 1967
Le Muse inquietanti: Maestri del surrealismo, Τορίνο, Galleria Civica d’arte Moderna, Νοέμβριος 1967-Ιανουάριος 1968, αρ. 254, εικ. σ. 186
Reich des Phantastischen, Ρεκλινγκχάουζεν, Städtische Kunsthalle, στο πλαίσιο του Ruhrfestspiele 1968
Joan Miró, Μόναχο, Haus der Kunst, 15 Μαρτίου-11 Μαΐου 1969, αρ. 29, εικ.
Joan Miró, Κνόκε (Φλάνδρα), Casino Communal, 26 Ιουνίου-29 Αυγούστου 1971, αρ. 12, εικ. σ. 30
Der Surrealismus, 1922-1942, Μόναχο, Haus der Kunst, 11 Μαρτίου-7 Μαΐου 1972, αρ. 327, Παρίσι, Musée des Arts Decoratifs, 9 Ιουνίου-24 Σεπτεμβρίου 1972, αρ. 312, εικ.
Joan Miró: Magnetic Fields, Νέα Υόρκη, Solomon R. Guggenheim Museum, 27 Οκτωβρίου 1972-21 Ιανουαρίου 1973, αρ. 24, σσ. 110-111, 122, 128, εικ. σ. 111
Miro à Paris, Παρίσι, Grand Palais, 18 Μαΐου-13 Οκτωβρίου 1974, αρ. IV
Joan Miró: 1893-1993, Βαρκελώνη, Fudació Joan Miró, 20 Απριλίου-30 Απριλίου 1993, αρ. 77, εικ. 229
Joan Miró, Νέα Υόρκη, Museum of Modern Art, 17 Οκτωβρίου 1993-11 Ιανουαρίου 1994, αρ. 57, εικ. σ. 153
Miró, Μαρτινύ, Fondation Gianadda, 6 Ιουνίου-11 Νοεμβρίου 1997, αρ. 14, εικ. σ. 49
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 112-115, εικ. σ. 113
Joan Miró. Στην τροχιά του φανταστικού, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 23 Ιουνίου-22 Σεπτεμβρίου 2002, αρ. 52, εικ.
Joan Miró 1917-1934, La naissance du monde, Παρίσι, Centre Georges Pompidou-Musée National d’art Moderne, 3 Μαρτίου-28 Ιουνίου 2004
Joan Miró. Absolute Reality. Paris, 1920–1945, Μπιλμπάο, Guggenheim Museum, 10 Φεβρουαρίου-28 Μαΐου 2023
La Révolution surréaliste, τόμ. 4, τ. 11, 15 Μαρτίου 1928, εικ. στο εξώφυλλο
Sebastia Gasch, «Arte: Joan Miró», L’Amie de les arts, τόμ. 3, τ. 26, 30 Ιουνίου 1928, εικ. σ. 203
E. Tériade, «Documentaire sur la jeune peinture, I: Considérations Liminaires», Cahiers d’art, τόμ. 4, τ. 8-9, 1929, εικ. σ. 364
Cahiers d’art, τόμ. 9, τ. 1-4, 1934 (ειδικό τεύχος για τον Miró), εικ. 19, σ. 37
Jean Cassou, «Le Dadaïsme et le Surréalism», L’Amour de l’art, τόμ. 15, Μάρτιος 1934, εικ. 446, σ. 339
Jacques Prévert και Georges Ribemont-Dessaignes, Joan Miró, Παρίσι, Maeght, 1956, εικ. σ. 114
Eduard Huttinger, Miró, Βέρνη, Στουτγκάρδη και Βιέννη, Alfred Scherz Verlag, 1957, εικ. 14
Walter Erben, Joan Miró, Νέα Υόρκη, Braziller, 1959, εικ. 51
Yvon Taillandier, «Miró précurseur», XXe siècle, τόμ. 24, τ. 19, Ιούνιος 1962, εικ. σ. 41
Jacques Dupin, Joan Miró. Life and Works, Νέα Υόρκη, Abrams, 1962, σ. 178, αρ. 176, εικ. σ. 514
Gaetan Picon, Joan Miró: Carnets catalans, Γενεύη, Skira, 1976, τόμ. I, σσ. 78-79, εικ. σ. 79
Joan Miró: Peinture-Poésie, Margit Rowell, Παρίσι, Éditions de la Différence, 1976, εικ. σ. 144
Jacques Dupin, «Joan Miró et la réalité catalane», στο Picasso, Miró, Dalí. Évocations d’Espagne, Βρυξέλλες, Europalia, 1985, εικ. σ. 53
Blandine Bouret, Joan Miró, Βιλνέβ ντ’Ασκ, Musée d’art Moderne, 1986
Georges Raillard, Miró, Λονδίνο, Bracken Books, 1989, σ. 84
Για τον Miró, η διετία 1926-1927 αποτελεί σταθμό όσον αφορά την ανάπλαση του τοπίου. Μοιράζεται το χρόνο του μεταξύ Παρισιού και Μοντρόιτς, στο οικογενειακό σπίτι στις ακτές της Καταλονίας. Η περιοχή με την ξερή βλάστηση και τους απέραντους ορίζοντες του δίνει την ευκαιρία να εφαρμόσει στη θεματική του τοπίου τη νέα φιλοσοφία του για τη ζωγραφική, εντάσσοντας μοναδικά στο έργο του αισθήσεις και αναμνήσεις συνδεδεμένες με έναν τόπο, αποφεύγοντας συγχρόνως συστηματικά να αποθέσει στον καμβά οποιαδήποτε αναφορά θα μπορούσε να φανεί ρεαλιστική στα μάτια κάποιου τρίτου. Οι δεκατέσσερις πίνακες που ζωγραφίζει εκεί ανήκουν στην πιο σημαντική παραγωγή της λεγόμενης «ονειρικής» περιόδου. Η ακρίδα είναι το πρώτο έργο αυτού του συνόλου.
Αντίθετα από ό,τι μπορεί να μας αφήσει να υποθέσουμε η απλή δομή και η εντύπωση αυθορμητισμού που δίνει, Η ακρίδα είναι αποτέλεσμα μακράς διαδικασίας στοχασμού και προετοιμασίας. Βλέπουμε ένα φανταστικό ον –το αναγνωρίζουμε ως ακρίδα διά της εις άτοπον απαγωγής–, από το στόμα του οποίου βγαίνει λεπτός και υγρός καπνός, να εγκαταλείπει ένα τοπίο όπου η ήρεμη θάλασσα χτυπάει πάνω σε σβησμένα ηφαίστεια για έναν πλανήτη όπου τα ηφαίστεια είναι ακόμη ενεργά και χωρίζονται από μια μυστηριώδη σκάλα. Στον ορίζοντα διακρίνουμε μια ημισέληνο στη δύση της και σημαίες που θυμίζουν παραδοσιακές εγκαταστάσεις παραθαλάσσιων κέντρων. Στην ακτογραμμή ο Miró έχει σπείρει, σαν γρίφο αλλά με τη σειρά, τα γράμματα του ονόματός του. Χρησιμοποιεί χαρακτήρες πότε τυπογραφικούς και πότε χειρόγραφους, έως εντελώς φανταστικούς, όπως το παραμορφωμένο Μ που δεσπόζει κυριολεκτικά σε όλη την επιφάνεια κάτω δεξιά. Εξίσου ευκρινώς είναι τοποθετημένη η χρονολογία, ως αναπόσπαστο μέρος του συνόλου. Τούτες οι συνηθισμένες λεπτομέρειες ενός έργου, η υπογραφή και η χρονολογία, αντί να βρίσκονται στριμωγμένες στις γωνίες του καμβά, έχουν τοποθετηθεί σε πρώτο πλάνο με χρώματα που έρχονται σε σαφή αντίθεση με το φόντο, σαν στοιχεία της σύνθεσης ισότιμα με την ακρίδα ή τα ηφαίστεια. Έχει ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι τα μόνα ευδιάκριτα περιγράμματα είναι τα δικά τους, ενώ τα άλλα σχήματα οριοθετούνται υπαινικτικά απλώς με την αλλαγή των χρωμάτων.
Με την υπεροχή του κίτρινου, που έρχονται να σπάσουν το λευκό και οι δύο λεπτές γαλάζιες γραμμές, ο Miró ίσως θέλει να προβάλει τη δύναμη του μεσογειακού ήλιου, που με τις εκτυφλωτικές ακτίνες του κάνει όλα τα χρώματα, εκτός από το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό του ασβέστη, να φαντάζουν άτονα. Επιπλέον, με τη χρήση του χρώματος –λευκό για τον πλανήτη των ηφαιστείων και τη γη, κίτρινο για τον ουρανό και πάλι για τη γη– προβαίνει σε ένα μελετημένο παραλληλισμό ανάμεσα σε δύο κόσμους που τελικά μοιάζουν περισσότερο απ’ όσο φαντάζεται κανείς.
.
