Galerie Beyeler, Βασιλεία
Ιδιωτική συλλογή, από το 1972
Von Venus zu Venus, Βασιλεία, Galerie Beyeler, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1972, αρ. 33
Alberto Giacometti, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 28 Ιουνίου-6 Σεπτεμβρίου 1992, αρ. 19, σ. 67
Ματιές στον αιώνα, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 28 Ιουνίου-20 Σεπτεμβρίου 1998, σσ. 98-99, εικ. σ. 99
Bernard Lamarche-Vadel, «Les sculptures plates», στο Alberto Giacometti, Παρίσι, Nouvelles Éditions Françaises, 1984, σσ. 42-44
Yves Bonnefoy, Alberto Giacometti: Biographie d’une œuvre, Παρίσι, Flammarion, 1991, σσ. 163, 165
Από το 1927 ο Giacometti εγκαταλείπει την παραστατική τέχνη και περνά σε μια τέχνη πιο αφηρημένη και μεταφορική. Τέσσερις είναι οι μεγάλες πηγές έμπνευσής του: η κυκλαδική τέχνη, οι πρωτόγονες τέχνες, κυρίως της Αφρικής και της Ωκεανίας, ο κυβισμός και ο σουρεαλισμός. Τα γλυπτά που θα φιλοτεχνήσει μεταξύ 1927 και 1929 θα διεγείρουν την περιέργεια και το θαυμασμό εμπόρων και κριτικών τέχνης, αλλά και του ίδιου του André Breton. Μεταξύ τους μια σειρά από Επίπεδες γυναίκες, στις οποίες ανήκει η παρουσιαζόμενη εδώ Γυναίκα.
Τα συγκεκριμένα γλυπτά έχουν κοινό χαρακτηριστικό την ακραία απλοποίηση της μορφής και θυμίζουν αρκετά τη δουλειά του Constantin Brâncuşi. Άλλο κοινό τους, η ίδια αίσθηση καυστικού χιούμορ, που όμως μοιάζει να κρύβει μεγάλη απελπισία. Η εικόνα της γυναίκας είναι που ακυρώνεται περισσότερο. Παρουσιάζεται σαν ένα στείρο ειδώλιο, με τα βασικά χαρακτηριστικά της –κοιλιά, στήθος, κεφάλι– πάντα βαθουλωμένα. τονίζοντας τον υπαινιγμό μιας κούφιας κύησης και κυρίως έναν πένθιμο χαρακτήρα, σαν επιτύμβιες πλάκες της γέννησης, της ζωής. Όμως, ενώ η γυναίκα φαίνεται άγονη, συγχρόνως εκθειάζεται σαν ολοζώντανο είδωλο. Όπως γράφει ο Michel Leiris, «δεν υπάρχει τίποτε νεκρό σε τούτη τη γλυπτική· αντίθετα, τα πάντα είναι θαυμαστά ζωντανά, όπως στα πραγματικά φετίχ που θέλει κανείς να λατρεύει – τα πραγματικά φετίχ, δηλαδή αυτά που μας μοιάζουν και αποτελούν την αντικειμενοποιημένη μορφή της επιθυμίας μας». Αυτό ισχύει ειδικά για τη Γυναίκα. Το σώμα σε σχήμα μπουκαλιού, που μοιάζει χαραγμένο μέσα στο υλικό, παραπέμπει τόσο στα κυκλαδικά ειδώλια όσο και στα αφρικανικά τοτέμ. Παρατηρώντας πιο προσεκτικά, εκπλήσσεται κανείς όταν διακρίνει τα μαλλιά, όρθια από τη μία και την άλλη πλευρά του στρογγυλού κεφαλιού, και τα σταυρωμένα χέρια, το γώνιασμα των οποίων έρχεται σε αντίθεση με τις δεσπόζουσες καμπύλες. Είναι κυβιστική και σουρεαλιστική μαζί, παραστατική και αφηρημένη, απτή και φευγαλέα.
Αν και ο Giacometti θα εξελίξει ακόμη περισσότερο το στυλ του κατά τις επόμενες δεκαετίες και τα χαρακτηριστικά έργα που θα τον κάνουν εντέλει γνωστό θα είναι κυρίως τα νηματοειδή γλυπτά που δημιουργεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, ποτέ δεν θα αποκηρύξει εκείνη τη γόνιμη περίοδο της καριέρας του.
.
