Galerie Durand-Ruel, Παρίσι
James F. Sutton, Νέα Υόρκη, κληρονομήθηκε το 1915 από την κυρία James F. Sutton
Δημοπρασία American Art Association, Plaza Hotel, 16-17 Ιανουαρίου 1917
Durand-Ruel Gallery, Νέα Υόρκη
Brooks and Reed, Βοστώνη
The Rhode Island School of Design, Museum of Art, Πρόβιντενς (Ροντ Άιλαντ)
Galerie Durand-Ruel, Παρίσι, 1934
Jean d’Alayer de Costemore d’Arc, σύζυγος της Marie-Louise Durand-Ruel, Παρίσι
Sam Salz Inc., Νέα Υόρκη
Ιδιωτική συλλογή, από το 1966
Monet, Παρίσι, Galerie Durand-Ruel, 1895, αρ. 15
Monet, Παρίσι, Galerie Durand-Ruel, 1911
Monet, Νέα Υόρκη, Durand-Ruel Gallery, Οκτώβριος-Νοέμβριος 1935, αρ. 1
Monet, Παρίσι, Galerie Rosenberg, 1936, αρ. 7
Monet, Ζυρίχη, Kunsthaus, 10 Μαΐου-15 Ιουνίου 1952, αρ. 86, Παρίσι, Galerie des Beaux-Arts, 19 Ιουνίου-17 Ιουλίου 1952, αρ. 67
Monet, Λονδίνο, Marlborough Gallery, Ιούνιος-Ιούλιος 1954, αρ. 43, εικ. σ. 38
Les Cathédrales de Claude Monet, Ρουέν, Musée des Beaux-Arts, 23 Ιουνίου-14 Νοεμβρίου 1994, αρ. 11, εικ. σσ. 77, 97
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 54-59, εικ. σ. 55
Claude Monet… up to Digital Impressionism, Βασιλεία, Fondation Beyeler, 28 Μαρτίου-4 Αυγούστου 2002, αρ. 11, εικ. σ. 97
Georges Clemenceau, «Révolution des Cathédrales», La Justice, 20 Μαΐου 1895
L. Earle Rowe, «Three paintings by Monet», Bulletin of the Rhode Island School of Design, τ. 3, Ιούλιος 1930, σ. 33, εικ. σ. 34
Daniel Wildenstein, Claude Monet. Biographie et Catalogue Raisonné, Λωζάνη και Παρίσι, La Bibliothèque des Arts, Wildenstein Institute, 1974, τόμ. III, εικ. σσ. 166, 167
Paul Hayes Tucker, Monet in the ‘90s: The Series Painting, κατάλογος έκθεσης, Λονδίνο και Νιου Χέιβεν, Yale University Press, 1989
Joachim Pissarro, Monet’s Cathedral: Rouen 1892-1894, Νέα Υόρκη, Alfred Knopf, 1990, σσ. 67, 95, εικ. σ. 16
Daniel Wildenstein, Claude Monet or the Triumph of Impressionism, Catalogue Raisonné, Κολωνία, 1997, αρ. 1353, σσ. 561-562, εικ. σ. 554
Philippe Piguet, «Monet: La Peinture nécessaire», L’Œil, τ. 463, Ιούλιος-Αύγουστος 1994, εικ. σ. 32
Στις αρχές του 1892 ο Claude Monet επισκέπτεται τη Ρουέν και αποφασίζει να απεικονίσει τον καθεδρικό ναό της Παναγίας, ένα αριστούργημα γοτθικής τέχνης, τον ψηλότερο μέχρι και σήμερα ναό στη Γαλλία. Κατά την πρώτη διαμονή του στην πόλη εργάζεται αρκετές ώρες, προγραμματίζοντας τις ώρες δουλειάς και τα διαλείμματα για ανάπαυση αποκλειστικά σε συνάρτηση με το φως. Αρχίζει πολλούς καμβάδες συγχρόνως, αποτυπώνοντας στον καθένα την ατμόσφαιρα που αντιστοιχεί σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας, τους τοποθετεί διαδοχικά στο καβαλέτο και περνά από τον ένα στον άλλο τη στιγμή που κρίνει κατάλληλη. Πρόκειται ωστόσο για διαδικασία διόλου απρόσκοπτη, όπως φαίνεται από την ογκώδη αλληλογραφία του, κυρίως με τη δεύτερη σύζυγό του Alice αλλά και τον έμπορο τέχνης και γκαλερίστα Durand-Ruel.
Τον Απρίλιο φεύγει «τελείως απογοητευμένος και δυσαρεστημένος» για να επιστρέψει το Φεβρουάριο του 1893. Τα γράμματά του εκφράζουν τον εκνευρισμό του μπρος στην αίσθηση ότι δεν φτάνει πουθενά. Γυρίζει στο οικογενειακό σπίτι στο Ζιβερνύ έχοντας ολοκληρώσει τριάντα πίνακες. Εκεί αρχίζει να βλέπει τη δουλειά των Καθεδρικών με διαφορετικό μάτι. Η διαδρομή προς την ολοκλήρωση των συνθέσεων δείχνει να τερματίζεται το 1894, χρονολογία που θέτει ο ίδιος σε καθεμία.
Η σειρά αποκτά μεγάλη φήμη με την πάροδο των χρόνων και για πολλούς φιλότεχνους κατέχει ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις άλλες σειρές που φιλοτέχνησε ο ζωγράφος. Αλλά οι Καθεδρικοί της Ρουέν αναμφίβολα εκφράζουν καλύτερα την εξής διάσημη διατύπωση του ζωγράφου: «Το θέμα είναι δευτερεύον, αυτό που θέλω εγώ να αναπαράγω είναι ό,τι υπάρχει ανάμεσα στο θέμα και εμένα». Με τους Καθεδρικούς του ο Monet ανατρέπει πλήθος στερεότυπων ιδεών για την τέχνη του. Αποδεικνύει ότι δεν είναι ένας καλλιτέχνης με ταλέντο αποκλειστικά για σκηνές της καθημερινής ζωής και της υπαίθρου. Δεν ήταν διόλου εύκολο να βρεθεί αντιμέτωπος με εκείνον το γοτθικό καθεδρικό, να μπορέσει να υπαινιχθεί τον επιβλητικό όγκο του ενθρονίζοντάς τον κυριολεκτικά στη σύνθεση και περιβάλλοντάς τον με κάποια ελάχιστα κομμάτια ουρανού.
Όσον αφορά την εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ, είναι από τους πιο ολοκληρωμένους πίνακες της σειράς και, κατά πάσα πιθανότητα, από αυτούς που εκτιμούσε περισσότερο ο ίδιος ο Monet. Η γοητεία της γκάμας των χρωμάτων, στα οποία κυριαρχεί το ροζ, μας μεταφέρει αυτομάτως στα πρώτα λεπτά της ημέρας. Ο θεατής αισθάνεται προνομιούχος ενώπιον αυτού του θεάματος, έτσι όπως αποτυπώνεται σε μία στιγμή που λίγοι άνθρωποι βγαίνουν έξω. Ο ήλιος, που δεν πέφτει ακόμη εκτυφλωτικός στην πρόσοψη, διαχέει ένα φως το οποίο μας επιτρέπει να αποθέσουμε για αρκετή ώρα το βλέμμα επάνω της και να δούμε όλες τις λεπτομέρειες του διάκοσμου. Ο καθεδρικός επιβάλλει το σεβασμό ανεξάρτητα από τη θρησκευτική πίστη εκείνου που στέκει απέναντί του, θυμίζοντας με τη μεταβλητή, σε συνάρτηση με το φως, ακινησία του την παροδικότητα του χρόνου που περνά, αλλά καθημερινά ανανεώνει τις ίδιες συγκινήσεις.
.
