Κυρία Huc de Monfreid, Παρίσι
Galerie Beyeler, Βασιλεία
Ιδιωτική συλλογή, από το 1973
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 60-63, εικ. σ. 61
Christopher Gray, Sculpture and Ceramics of Paul Gauguin, Βαλτιμόρη, The Johns Hopkins Press, 1963, και Νέα Υόρκη, Hacker Art Books, 1980, σσ. 220-221, αρ. 95, εικ. άλλου αντιτύπου
Charles Stuckey, The Art of Paul Gauguin, Ουάσιγκτον, National Gallery of Art, 1988, σσ. 252-254, αρ. 139, εικ. άλλου αντιτύπου
Stephen F. Eisenman, Gauguin’s Skirt, Λονδίνο, Thames and Hudson, 1997
Ο Paul Gauguin φθάνει στην Ταϊτή το 1891, ελπίζοντας να ανακαλύψει έναν τόπο παρθένο από κάθε ίχνος πολιτισμού, βρίσκει όμως μια κοινωνία μεταμορφωμένη από την έλευση των εποίκων έναν αιώνα νωρίτερα: τα παλιά είδωλα και οι τόποι λατρείας έχουν καταστραφεί, οι γυναίκες φορούν φαρδιά ευρωπαϊκά ρούχα που καλύπτουν όλο το σώμα τους.
Πέρα από την απεικόνιση της ταϊτινής χλωρίδας και πανίδας ή των γυναικών που φαίνεται πως διαθέτουν αυθεντική ομορφιά χωρίς να έχουν ανάγκη από δυτικά φτιασίδια, ο Gauguin θα βαλθεί να ανασυστήσει μέσα από την τέχνη του τη μυθολογία της περιοχής. Θα ενδιαφερθεί για διάφορες μορφές της θρησκείας των Μαορί, θα καταλήξει όμως να ασχοληθεί περισσότερο με τη Hina, θεά της Σελήνης και του αέρα, σύμβολο θηλυκότητας και γονιμότητας. Ό,τι μαθαίνει για τη Hina διαχέεται σε όλες τις μορφές της τέχνης του: στη ζωγραφική, στη συγγραφή και στη γλυπτική σε ξύλο, με την οποία καταπιάστηκε μόλις έφθασε στην Ταϊτή.
Φιλοτεχνεί τον Κύλινδρο διακοσμημένο με παράσταση της Hina μάλλον το 1892. Η θεά, όρθια, με τα χέρια σηκωμένα σε σχήμα W και φαρδιά ζώνη γύρω από τη μέση, πλαισιώνεται από δύο φιγούρες. Το «πρόσωπο-μάσκα» της θεάς θυμίζει σαφώς την τέχνη των Μαορί, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα αξεσουάρ (το κολιέ, το βραχιόλι, τη ζώνη) ή για τη θέση των χεριών, παρόμοια με «χειρονομία που δίνει ζωή», στοιχεία που παραπέμπουν περισσότερο σε ινδουιστικά γλυπτά.
Ο Gauguin εξέθεσε τον Κύλινδρο διακοσμημένο με παράσταση της Hina το Νοέμβριο του 1893, μαζί με ορισμένα άλλα μικρά ξύλινα γλυπτά. Το γύψινο αντίγραφο που φτιάχτηκε το 1900 χρησιμοποιήθηκε αργότερα, το 1959, όταν οι κληρονόμοι του καλλιτέχνη έδωσαν άδεια για τη χύτευση έξι μπρούντζινων αντιτύπων, ένα από τα οποία παρουσιάζεται εδώ.
.
