Η γυναίκα με το χταπόδι, ένα από τα πιο εκφραστικά έργα του Γιάννη Παππά, δημιουργήθηκε το 1959, την περίοδο που ήταν διευθυντής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών . Η ελευθερία στην κίνηση είναι εμφανής, ενώ αξίζει να παρατηρήσουμε τη γεωμετρία που το διέπει και τα τρίγωνα που σχηματίζονται ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια, τα οποία επιμηκύνει σκόπιμα, προσδίδοντας έτσι μία γοητεία και ευαισθησία στη σύνθεση. Το δεξί χέρι στηρίζει το βάρος του σώματος, ενώ το αριστερό πιάνει το χταπόδι. Τα δάχτυλα επίσης επιμηκύνονται και γίνονται προέκταση των πλοκαμιών. Παρατηρώντας το γλυπτό, βλέπουμε να δημιουργείται ένας κύκλος, τόσο οπτικά όσο και εννοιολογικά, που αποδίδει τη ροή ενέργειας από το ανθρώπινο σώμα στο χταπόδι, κατόπιν στη γη και πάλι πίσω στον άνθρωπο.
Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε το 1913 στην Κωνσταντινούπολη. Τελειώνει το γυμνάσιο στην Αθήνα και το 1929 φεύγει για το Παρίσι. Εκεί σπουδάζει φιλολογία και φιλοσοφία για ένα χρόνο, ενώ τα επόμενα τρία χρόνια συνεχίζει σπουδές νομικής στο πανεπιστήμιο του Παρισίου. Παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Jean Boucher, και διακρίνεται με χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Το σχέδιο και η γλυπτική τον κερδίζουν και τα επόμενα χρόνια λαμβάνει μέρος σε πολλές εκθέσεις αποσπώντας αρκετές διακρίσεις. Το 1953, ύστερα από ένα διάστημα διαμονής στην Αίγυπτο, επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου εκλέγεται τακτικός καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Tο 1978 θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Biennale της Βενετίας.
Χαρακτηριστικό στοιχείο στην τέχνη του είναι το σχέδιο, το οποίο είναι αυτό που ανοίγει το δρόμο στη γλυπτική. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας δέχεται επιρροές από τα ρεύματα που επικρατούν στη δυτική Ευρώπη, καθώς έντονη είναι και η επιρροή από την αιγυπτιακή και ελληνική τέχνη. Αν και ξεκινά με μία ρεαλιστική οπτική, ακολουθεί η απλοποίηση των μορφών και των γραμμών. Το ανθρώπινο σώμα, καθώς και το πρόσωπο, απασχολούν από την αρχή τον Γιάννη Παππά, ο οποίος δεν αρκείται στη ρεαλιστική απόδοση, αλλά προσπαθεί να φτάσει στο εσωτερικό περιεχόμενο του θέματος. Μέσω της ανατομίας, μελετά τη φόρμα σε βάθος δίνοντας πλήρη ελευθερία στην κίνηση και στη σύνθεση, ενώ ταυτόχρονα βρίσκει τρόπους να ανανεώνει το μορφοπλαστικό του λεξιλόγιο και να εμπλουτίζει με νέα στοιχεία το έργο του, μένοντας πάντα ανοιχτός στις αναζητήσεις της σύγχρονης τέχνης. Οι ανδριάντες του αποτελούν χαρακτηριστική σειρά έργων από ολόσωμα γλυπτά που διακρίνονται, όχι μόνο για τις μνημειακές τους διαστάσεις, αλλά και την εσωτερικότητά τους.
.
