Ο Γιώργος Ρόρρης γεννήθηκε το 1963 στον Κοσμά Κυνουρίας, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Ακολούθως, φεύγει για την πρωτεύουσα και σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με καθηγητές τον Παναγιώτη Τέτση και τον Γιάννη Βαλαβανίδη, ενώ το 1988 ξεκινά μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, στην Ανωτάτη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών (École Nationale Supérieure des Beax-Arts) με υποτρoφία του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και του Ιδρύματος Αδελφών Μπάκαλα.
Ανήκει στη γενιά των ζωγράφων της δεκαετίας του 1980 οι οποίοι στράφηκαν στην παραστατικότητα και στον ρεαλισμό. Η ζωγραφική του, με έμφαση στον άνθρωπο και κυρίως στη γυναικεία φιγούρα, επιθυμεί ένα ψυχογράφημα, έναν διάλογο του ζωγράφου με το μοντέλο.
Η Μεγάλη σπουδή στο κόκκινο του καδμίου αποτελεί πρώιμη δημιουργία του καλλιτέχνη, επηρεασμένη από το αριστουργηματικό El Espolio του El Greco, το συνολικό έργο του Mark Rothko, αλλά και του Χρόνη Μπότσογλου, ο οποίος είχε μιλήσει για τη λαμπρότητα του κόκκινου χρώματος, ενός κατ’ ουσίαν σκούρου χρώματος. Αυτή η αναφορά υπήρξε η αφορμή ώστε ο Ρόρρης να ξεκινήσει ένα έργο που θα αποτύπωνε ένα φωτεινό κόκκινο, όπως εκείνο παλλόταν στη σκέψη του.
Ο ίδιος αφηγείται μεταξύ άλλων: «Στην αρχή κυριαρχούσαν οι μορφές. Το πανί ήταν το φόντο τους. Σιγά σιγά όμως, αυτό το τελευταίο απορρόφησε όλη μου την ενέργεια στην προσπάθειά μου να το φωτίσω και να το ενοποιήσω. […] Μέρες, βδομάδες περνούσαν, αλλά η πολυπόθητη ενότητα ήταν ανύπαρκτη. Ένα σύνολο από ξεχωριστές κόκκινες κηλίδες παρέμενε και μου έδειχνε την αδυναμία μου. Ύστερα από πολλές προσπάθειες πήρα την απόφαση να μην κοιτάζω το θέμα μου. Σχεδόν το ήξερα απέξω. Ξάπλωσα τον πίνακα στο πάτωμα και πήρα μια ψάθινη σκούπα με κοντάρι που, δίκην τεράστιου πινέλου, κατέστρεψε τις κηλίδες και δημιούργησε μια κάποια ενότητα. Φώναξα τον Τέτση που, όταν ήρθε και το είδε, μου πρότεινε να σβήσω την αριστερή μορφή. Η γνωστή μέθοδος της αφαίρεσης, η οποία έκτοτε μου έγινε οδηγός και πυξίδα στις δύσκολες στιγμές. Τότε όμως ήταν πολύ δύσκολο. Το γυμνό είχε ζωγραφιστεί με κόπο και λυπόμουν να το εξαφανίσω έτσι… Πέρασαν μέρες πάλι μέχρι να πάρω την απόφαση, και τότε, όπως εύκολα μπορεί ο θεατής να διαπιστώσει, το γυμνό αντιμετωπίστηκε σαν εχθρός, με οργή. Το πινέλο κάλυπτε με ευχαρίστηση και μανία ό,τι εμπόδιζε το κόκκινο ύφασμα να εκραγεί. Η λάμψη του όμως είχε θαμπώσει, είχε ξασπρίσει. Το ξάπλωσα πάλι στο πάτωμα και τώρα με ένα καθαρό κόκκινο, σε υγρή όμως μορφή, άρχισα να «διαποτίζω» το έργο και να απλώνω αυτό το διαφανές κόκκινο με τη σκούπα. […] Στο τέλος, ένιωσα μια ζωντάνια να ξεπηδά από αυτή την επιφάνεια και τότε το έργο τελείωσε».
.
