Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903 και έζησε τις ιστορικές εξελίξεις ενός ολόκληρου αιώνα. Το 1930 ολοκληρώνει τις σπουδές του στο εργαστήρι γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα αρχιτεκτονικής, τομέας που τον γοητεύει ιδιαίτερα. Αρκετά χρόνια αργότερα, ως υπότροφος, μετεκπαιδεύεται στη Γαλλία και στην Ιταλία, χώρες που θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την καλλιτεχνική του εξέλιξη.
Αρχικά, το γλυπτικό και ζωγραφικό έργο του είναι μάλλον παραστατικό, για να εξελιχθεί στην πορεία –κυρίως μετά τη μετεκπαίδευσή του– και να ενταχθεί στα μοντέρνα κινήματα της εποχής του. Οι δημιουργίες του προσεγγίζουν την αφαίρεση, ενώ ο ίδιος ανανεώνει συνεχώς τις μορφές, τα υλικά, αλλά και τη σχέση τους με τον χώρο. Διερευνά την κίνηση σε σχέση με το φως, το νερό και τη βαρύτητα, με κατασκευές από μεγάλους μεγεθυντικούς φακούς, ανοξείδωτο ατσάλι και πλεξιγκλάς. Για το έργο του Φακός με τρεις ομπρέλες γράφει: «Μέσα από τον φακό τα αντικείμενα χάνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Έτσι, το απρόοπτο μεγάλωμά τους, με το παιχνίδι αυτό της όρασης, δημιουργεί ένα νέο φανταστικό αντικείμενο».
Χαρακτηριστική είναι η δουλειά του στο δημόσιο τοπίο, καθώς πολλά έργα του, συχνά μνημειακών διαστάσεων, κοσμούν ελληνικές και όχι μόνο πόλεις. Η πλατεία Ομονοίας όπως διαμορφώθηκε στη δεκαετία του 1960, το μνημείο του Ζαλόγγου στην κορυφή ενός γκρεμού στο ομώνυμο όρος, οι Ομπρέλες στον σταθμό μετρό του Συντάγματος και στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, αλλά και το υδροκινητικό γλυπτό του έξω από το κτίριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις Βρυξέλλες είναι μερικά μόνο παραδείγματα παρεμβάσεων του καλλιτέχνη στο δημόσιο τοπίο.
Ο Ζογγολόπουλος έλαβε πολλές διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, συμμετείχε πολλαπλώς στην Μπιενάλε της Βενετίας, ενώ υπήρξε ενεργό μέλος πολλών καλλιτεχνικών ομάδων. Πνεύμα ελεύθερο, αναζητούσε διαρκώς το καινούριο μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.
.
