Ανώνυμη πώληση, Sotheby Parke Bernet, Νέα Υόρκη, 17 Οκτωβρίου 1973, αρ. 46
Ιδιωτική συλλογή, από το 1973
Exposition des sculptures de Degas, Παρίσι, Galerie A. A. Hébrard, 1921, αρ. 13, εκτέθηκαν δύο άλλα αντίτυπα (από το Musée d’Orsay και το Metropolitan Museum of Art)
Ματιές στον αιώνα, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 28 Ιουνίου-20 Σεπτεμβρίου 1998, σ. 22, εικ. σ. 23
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 36-37, εικ. σ. 37
John Rewald, Degas, Works in Sculpture: A Complete Catalogue, Νέα Υόρκη, Pantheon Books, 1944, τόμ. II, αρ. 11, σ. 19, εικ. άλλου αντιτύπου σ. 35
John Rewald, «Degas Dancers and Horses», Art News, XLIII, 11 Σεπτεμβρίου 1944, σ. 23
Pierre Borel, Les Sculptures inédites de Degas, Γενεύη, Pierre Cailler, 1949, χ.σ.
John Rewald, Degas’ Sculpture, The Complete Works, Λονδίνο, 1957, αρ. II, εικ. άλλου αντιτύπου αρ. 2
Pierre Cabanne, Edgar Degas, Παρίσι, 1959, σ. 64, εικ. άλλου αντιτύπου αρ. XII
Franco Russoli και Fiorella Minervino, L’Opera completa di Degas, Μιλάνο, Rizzoli, 1970, αρ. s42, σ. 142
Charles W. Millard, The Sculpture of Edgar Degas, Πρίνστον, 1976, αρ. 9, εικ. άλλου αντιτύπου
John Rewald, Degas Complete Sculpture, Catalogue Raisonné, Σαν Φρανσίσκο, 1990, αρ. II, εικ. κέρινου γλυπτού σ. 46, εικ. άλλου αντιτύπου σ. 47
Anne Pingeot, Degas’ Sculptures, Παρίσι, 1991, αρ. 42, εικ. άλλου αντιτύπου
Sara Campbell, «A Catalogue of Degas’ Bronzes», Apollo, τ. 402, Αύγουστος 1995, αρ. 13, εικ. άλλου αντιτύπου σ. 17
Joseph S. Czestochowski και Anne Pingeot, Degas Sculptures, Catalogue Raisonné of the Bronzes, Μέμφις, 2002, αρ. 13, εικ. άλλου αντιτύπου σ. 147
Suzanne Glover Lindsay, Daphne S. Barbour και Shelley G. Sturman, Edgar Degas Sculpture, Ουάσιγκτον, 2010, εικ. κέρινου γλυπτού σ. 369
Το 1919, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Edgar Degas, οι κληρονόμοι του έδωσαν άδεια να χυτευτούν σε μπρούντζο εβδομήντα τρία γλυπτά από κερί, πλαστελίνη και φελλό που είχαν βρεθεί στο ατελιέ του μαιτρ. Το Άλογο στην ποτίστρα που παρουσιάζεται εδώ είναι κατά πάσα βεβαιότητα το παλαιότερο γλυπτό που είχε κρατήσει ο Degas. Ας λάβουμε υπόψη ότι ο Degas φαίνεται πως έβλεπε πάντα τη γλυπτική ως μια πρακτική που υπηρετούσε αποκλειστικά τη ζωγραφική του. Σε συνέντευξη που έδωσε το 1897 λέει τα εξής: «Έχω συνειδητοποιήσει ότι για να φθάσω, στην απόδοση του ζώου, σε μια ακρίβεια τόσο τέλεια ώστε να δίνει την αίσθηση της ζωής, πρέπει να καταφύγω στις τρεις διαστάσεις. Κι αυτό όχι μόνο επειδή η δουλειά της διάπλασης απαιτεί από τον καλλιτέχνη μακρά παρατήρηση, την ικανότητα μιας πιο τεταμένης προσοχής, αλλά επειδή το περίπου ούτε αρμόζει ούτε γίνεται αποδεκτό. [...] Έπλασα σε κερί ζώα και ανθρώπους για δική μου ευχαρίστηση και μόνο, όχι για να ξεκουράζομαι από τη ζωγραφική ή το σχέδιο, αλλά για να δίνω στους πίνακές μου, στα σχέδιά μου, περισσότερη εκφραστικότητα, περισσότερο πάθος και περισσότερη ζωή».
Όταν ο Degas πλάθει τη μορφή του Αλόγου στην ποτίστρα, εμπνέεται κυρίως από τις συχνές επισκέψεις του στον ιππόδρομο. Μόνος οδηγός του η παρατήρηση.
Μια φωτογραφία του κέρινου μοντέλου του Αλόγου σε ποτίστρα, το οποίο στη συνέχεια χυτεύτηκε σε μπρούντζο, μας αποκαλύπτει τη δομή του αγάλματος και τη θέση του μέσα στο ατελιέ του καλλιτέχνη: η κλίση του εδάφους έχει επιτευχθεί με την απλή τοποθέτηση μιας μικρής σανίδας κάτω από τα πίσω πόδια.
Όποιες και αν ήταν οι πηγές της έμπνευσής του, όποια και αν ήταν η τεχνική που χρησιμοποιούσε ή η βάση που επέλεγε, γεγονός είναι ότι, σε όλη τη ζωή του, ο Degas δεν έπαψε ποτέ να προσπαθεί να συλλάβει την κίνηση, να την παγώσει, να τη δαμάσει. Είτε πρόκειται για άλογα είτε για χορεύτριες είτε για γυναίκες που κάνουν την τουαλέτα τους είτε για μέλη της οικογένειάς του που τα έβαζε να ποζάρουν, εκείνο που κάνει το έργο του τόσο πρωτότυπο και αναγνωρίσιμο είναι ακριβώς η αναζήτηση σταθερότητας μέσα στο κινούμενο.
.
