Svensk-Franska Konstgalleriet, Στοκχόλμη
Galerie Bonnier, Λωζάννη
Galerie Europe, Παρίσι
Ιδιωτική συλλογή, από το 1966
30ή Biennale, Βενετία, αίθουσα XXXVII, κεντρικό περίπτερο, Απρίλιος-Ιούνιος 1960, αρ. 17
Fautrier, Målningar - Brancusi, Skulptur, Στοκχόλμη, Svensk-Franska Konstgalleriet, 1961, αρ. 12, εικ.
Jean Fautrier, Λωζάννη, Galerie Bonnier, 1962, αρ. 6 του φυλλαδίου
Jean Fautrier, Παρίσι, Musée d’Art Moderne, 24 Μαΐου-24 Σεπτεμβρίου 1989, αρ. 153, εικ. σ. 146
Ματιές στον αιώνα, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 28 Ιουνίου-20 Σεπτεμβρίου 1998, σσ. 90-91, εικ. σ. 91
Yves Peyré, Jean Fautrier ou les outrages de l’impossible, Παρίσι, Éditions du Regard, 1990, σ. 311, εικ.
Η δεκαετία του 1950 υπήρξε για τον Jean Fautrier περίοδος καλλιτεχνικής αναγνώρισης, διεθνούς φήμης και ορισμένης οικονομικής άνεσης, η οποία του επέτρεπε να ταξιδεύει, κάτι που σπάνια έκανε έως τότε. Απ’ όλες τις πόλεις που επισκέφτηκε, σίγουρα αγάπησε περισσότερο τη Νέα Υόρκη. Όπως συμβαίνει με όλους τους Ευρωπαίους που φθάνουν για πρώτη φορά στο Μανχάτταν, μπορούμε να φανταστούμε τον ίλιγγο που αισθάνθηκε μπροστά στους τεράστιους ουρανοξύστες και στην άψογα συμμετρική ρυμοτομία των οικοδομικών τετραγώνων.
Στο έργο που φέρει τον λιτό τίτλο Μανχάτταν, η πόλη αποδίδεται σαν ορθογώνιο πλέγμα. Η λεία, ορθολογική όψη του αμβλύνεται από πολλά παχιά στρώματα, διάσπαρτα χωρίς καμία λογική, καθώς και από τη χρωματική επεξεργασία. Το ντεγκραντέ των βιολετί τόνων που γυρίζουν προς το ωχροκίτρινο μοιάζει να υποδεικνύει τις ζώνες σκιάς και φωτός που εναλλάσσονται σε μια πόλη όπου ο ήλιος δεν φθάνει παρά σε ένα μικρό κομμάτι του εδάφους, όπως στα τροπικά δάση. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η εικόνα του Μανχάτταν αλλάζει ανεπαίσθητα, κερδίζοντας σε πολυπλοκότητα, σαν μια φανταστική παρτιτούρα τζαζ μουσικής. Αξίζει να αναφερθεί ότι εκείνα τα χρόνια φιλοτεχνεί σημαντικό αριθμό έργων με αγγλικούς τίτλους, οι οποίοι παραπέμπουν σε κλασικά τραγούδια του είδους: I’m Falling in Love (1957), Body and Soul (1957), Black Beauty (1963), μεταξύ άλλων.
Το Μανχάτταν συγκαταλεγόταν στα έργα που ο Jean Fautrier έστειλε στην Biennale της Βενετίας το 1960, οπότε κέρδισε το Μεγάλο Διεθνές Βραβείο, εξ ημισείας με τον Hans Hartung.
.
