Η Λαϊκή αγορά, ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Παναγιώτη Τέτση, αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της πλούσιας ζωγραφικής γλώσσας αλλά και των πλαστικών αναζητήσεων του καλλιτέχνη. Ο Τέτσης, γοητευμένος από την πρόκληση να ζωγραφίσει τη λαϊκή αγορά που λαμβάνει χώρα κάθε Παρασκευή έξω από το εργαστήριό του στην οδό Ξενοκράτους, θα ξεκινήσει μια μελέτη, μέσα από σχέδια και προσχέδια, η οποία μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, το 1982, θα οδηγήσει τον ζωγράφο στην ολοκλήρωση μιας μνημειώδους σειράς έργων, συνολικού μήκους 58 μέτρων.
Το δίπτυχο που παρουσιάζεται εδώ αποτελεί μόνο ένα μέρος αυτής της ζωοφόρου, στην οποία ο Τέτσης, με μεγάλη σκηνοθετική μαεστρία, καταφέρνει να αποδώσει το χάος της κοσμοσυρροής μέσα από μια πραγματική χρωματική πανδαισία, ενώ οι σχεδόν φυσικών διαστάσεων φιγούρες αναδεικνύονται σε κεντρικούς πρωταγωνιστές, που μας προσκαλούν να λάβουμε και εμείς μέρος σε αυτό το κοινωνικό δρώμενο.
Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε το 1925 στην Ύδρα, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια πριν μετακομίσει με την οικογένειά του στον Πειραιά το 1937. Στην Ύδρα περνά τα καλοκαίρια του ζωγραφίζοντας και, μόλις 14 ετών, αιφνιδιάζει με τη ζωγραφική του κερδίζοντας τους πρώτους θαυμαστές του, τον Δημήτρη Πικιώνη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, καθώς και τον Γερμανό ζωγράφο Klaus Frieslander, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πορείας του ως καλλιτέχνη. Φοιτά στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Παρθένη και, με υποτροφία, συνεχίζει σπουδές στο Παρίσι.
Από πολύ μικρός έχει κατακτήσει τη λιτότητα του σχεδίου, την οργανωμένη σύνθεση και τη γεωμετρία, όμως δεν σταματά ποτέ να γυμνάζει το βλέμμα του, ώστε να μπορέσει να αποδώσει μέσα από την τέχνη του αυτό που βλέπει. Ό,τι δεν είναι ορατό δεν τον ενδιαφέρει. Αναζητά τον προσωπικό του δρόμο μέσα από μια ζωγραφική παράδοση που ξεκινάει από τους Βενετούς του 16ου αιώνα, περνάει από τον El Greco, τον Rubens, τον Delacroix και φτάνει στον Matisse, στον Bonnard, μέχρι και στον Rothko. Δεν αγνοεί τα ρεύματα που επικρατούν εκείνη την περίοδο σε Ευρώπη και Αμερική, αλλά ο ίδιος επιμένει να υπηρετεί μια ζωγραφική του βλέμματος. Το 1956 επιστρέφει στην Ελλάδα και έρχεται πάλι αντιμέτωπος με το ελληνικό φως, για το οποίο θα διαπιστώσει ότι «δημοκρατικά ισοπεδώνει» τους τόνους που τόσο θαύμαζε στους Γάλλους ιμπρεσιονιστές και μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφους. Όμως δεν το βάζει κάτω και, με το πείσμα που τον διακρίνει, καταφέρνει να μεταφράσει το διάχυτο ελληνικό φως σε μια μοναδική παλέτα, τόσο δυναμική που δικαιώνει τον ζωγράφο.
.
