Στη σύνθεση Μια γαλάζια μέρα τα όρια δεν είναι συγκεκριμένα, ο χώρος δεν είναι προσδιορίσιμος. Ο ζωγράφος απομονώνει ένα καράβι, ένα ανοιχτό παράθυρο με όσα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς στον εσωτερικό χώρο, ένα δεύτερο παράθυρο του επόμενου ορόφου, μια καρέκλα και περιπατητές. Ο ουρανός και η θάλασσα γίνονται ένα, ο χρόνος σταματά και ο ζωγράφος μάς ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια.
Ο Σπύρος Βασιλείου γεννήθηκε το 1903 στο Γαλαξίδι και μαθήτευσε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας δίπλα στον Νικόλαο Λύτρα. Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (1940-1947), λόγω έλλειψης υλικών ζωγραφικής, καταπιάνεται με την ξυλογραφία, δείγματα της οποίας συναντάμε σε εικονογραφήσεις λογοτεχνικών και ποιητικών κειμένων. Επίσης ασχολείται με τη σκηνογραφία και την αγιογραφία, ενώ παράλληλα εκδίδει αρκετά βιβλία. Την περίοδο του Μεσοπολέμου συμμετέχει ενεργά στις προσπάθειες επαναπροσδιορισμού της ελληνικής τέχνης, ενώ η αγάπη του για τον τόπο είναι εμφανής στον τεράστιο όγκο έργων καταγραφής του αστικού τοπίου. Σε αυτά τα ρεαλιστικά έργα παρατηρούμε την έντονη δυσαρέσκειά του για τη σταδιακή μεταμόρφωση της πόλης σε τσιμεντούπολη. Ωστόσο, ο ζωγράφος βρίσκει τρόπο να εντοπίσει την ομορφιά στο εσωτερικό των σπιτιών. Το 1950, όταν αποκαθίσταται η κυκλοφορία των υλικών ζωγραφικής στην αγορά, το χρώμα επιστρέφει στα αθηναϊκά ατελιέ και ο Βασιλείου ενσωματώνει στη ζωγραφική του μια προσωπική χρωματική γκάμα που αντανακλά το ελληνικό φως και το μπλε του ουρανού και της θάλασσας.
.
