Τα Ερωτικά, μια από τις πλέον δημοφιλής ενότητες έργων του Γιάννη Μόραλη, αν και εκτείνονται χρονολογικά σε μια περίοδο σχεδόν 30 ετών, μοιάζουν να δημιουργήθηκαν την ίδια χρονική στιγμή. Ξεκινώντας από τα μέσα περίπου τις δεκαετίας του ‘70 και φτάνοντας έως και το τέλος της καλλιτεχνικής πορείας του ζωγράφου, τα έργα αυτά, φαίνεται να διέπονται από μια κοινή έμπνευση, προερχόμενη από τις γυναικείες μορφές που πάντα τον ενέπνεαν.
Με μια αυστηρά περιορισμένη χρωματική παλέτα, ο Μόραλης επεξεργάζεται τις χρωματικές επιφάνειες με μια έντονα γραφιστική διάθεση, ενώ η ελευθερία της απόλυτης αφαιρετικής έκφρασης, συγκαλύπτει περίτεχνα τις όλο και πιο ακραίες ερωτικές συνευρέσεις και περιπτύξεις. Η γεωμετρία και οι αντίθετες καμπύλες δημιουργούν μια αφαιρετική σύνθεση, που παραπέμπει σχεδιαστικά στην αρχαία κυκλαδική τέχνη και σε έναν αρχέγονο αισθησιασμό.
Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Άρτα το 1916 και μεγάλωσε υπό την αυστηρή επίβλεψη του πατέρα του, ο οποίος φρόντισε ώστε ο γιος του να λάβει κλασική παιδεία. Σε ηλικία μόλις 15 ετών εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής, με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Παρθένη, και χαρακτικής, με τον Γιάννη Κεφαληνό. Λαμβάνει πολλές διακρίσεις και επαίνους για την επιμέλεια και την εξαιρετική επίδοσή του, τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική. Το 1936 ο θάνατος του πατέρα του, για τον οποίο από παιδί έτρεφε μεγάλο σεβασμό, τον συγκλονίζει. Την ίδια περίοδο κερδίζει υποτροφία και ταξιδεύει πρώτα στη Ρώμη και κατόπιν στο Παρίσι, όπου θα παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής στην École Superieure des Beaux Arts και μαθήματα μωσαϊκού στην École des Arts Metiers. Σε αυτές τις δύο πόλεις γνωρίζει τα σπουδαιότερα έργα της Αναγέννησης, αλλά και της σύγχρονης ευρωπαϊκής ζωγραφικής, εμπειρία που θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει μια πολύ προσωπική εικαστική γλώσσα, η οποία όμως διατηρεί στοιχεία της ρεαλιστικής ελληνικής ζωγραφικής παράδοσης. Με την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταλείπει τις σπουδές του και επιστρέφει στην Ελλάδα.
Η ανθρώπινη μορφή, ιδιαίτερα η γυναικεία, κυριαρχεί στα έργα του από το 1940 έως το 1972. Το 1947 αναγορεύεται καθηγητής της προπαρασκευαστικής τάξης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και το 1957 καταλαμβάνει έδρα τακτικού καθηγητή ζωγραφικής, την οποία θα διατηρήσει μέχρι το 1982.
Το έργο του Μόραλη δεν παύει ποτέ να εξελίσσεται και μαρτυρά αφ' εαυτού σειρά αποκαλύψεων και πειραματισμών, που επεκτείνονται, πέραν της ζωγραφικής, στο σχεδιασμό κουστουμιών και θεατρικών παραστάσεων, στη διακόσμηση, στις εφαρμοσμένες τέχνες, στην εικονογράφηση βιβλίων, αλλά και στα εξώφυλλα δίσκων. Η αγάπη που τρέφει από τα μαθητικά του χρόνια στα ελληνιστικά πορτραίτα Φαγιούμ, στη ζωγραφική της Πομπηίας, στα εκκλησιαστικά μωσαϊκά και στη βυζαντινή ζωγραφική, επιδρά στη διαμόρφωση του συναισθηματικού κόσμου του, καθώς και στο έργο του, στο οποίο είναι ορατά εκείνα τα βιώματα, οι μνήμες και η γνώση.
.
