Bernheim-Jeune, Παρίσι
Ιδιωτική συλλογή, Λονδίνο, τέλη δεκαετίας 1920
Galerie Alfred Daber, Παρίσι
Edwin C. Vogel, Νέα Υόρκη
Sam Salz Inc., Νέα Υόρκη
Ιδιωτική συλλογή, από το 1971
Vincent van Gogh, Ζυρίχη, Kunsthaus, Ιούλιος-Αύγουστος 1924, αρ. 40
Cinquante Ans de Peinture Française, Παρίσι, Musée des Arts Décoratifs, 1925, αρ. 80
Vincent van Gogh, Exposition Rétrospective, Παρίσι, Galerie Bernheim-Jeune, 20 Ιουνίου-2 Ιουλίου 1927
Vincent van Gogh enzijn Tijdenooten, Άμστερνταμ, Stedelijk Museum, Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 1930, αρ. 71
Vincent van Gogh, Βασιλεία, Kunsthalle, Οκτώβριος-Νοέμβριος 1947, αρ. 70
Europäische Meister, Βίντερτουρ, Kunstmuseum, Ιούνιος-Ιούλιος 1955, αρ. 102
Vincent van Gogh, Νέα Υόρκη, Wildenstein & Co., 1955, αρ. 36
25th Anniversary, Νέα Υόρκη, Museum of Modern Art, 1955, αρ. 46
Vincent van Gogh, Λος Άντζελες, Municipal Art Commission, 1957, αρ. 11
Vincent van Gogh, Νέα Υόρκη, The Metropolitan Museum of Art, 1959, αρ. 56
Die Welt des Impressionismus, Σαφχάουζεν, Museum zu Allerheiligen, Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1963, αρ. 52, εικ.
Vincent van Gogh, Νέα Υόρκη, The Metropolitan Museum of Art, 1968, αρ. 45
Van Gogh in Arles, Νέα Υόρκη, The Metropolitan Museum of Art, 18 Οκτωβρίου-30 Δεκεμβρίου 1984, αρ. 115, εικ. σ. 197
The Magic of Trees, Βασιλεία, Fondation Beyeler, 22 Νοεμβρίου 1998-18 Απριλίου 1999
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 80-83, εικ. σ. 81
Van Gogh and Gauguin - The Studio of the South, Σικάγο, The Art Institute, 25 Σεπτεμβρίου-2 Δεκεμβρίου 2001, Άμστερνταμ, Van Gogh Museum, 9 Φεβρουαρίου-2 Ιουνίου 2002, αρ. 72, εικ. σσ. 170, 173-174, εικ. στο φυλλάδιο της έκθεσης
Théodore Duret, Vincent van Gogh, Παρίσι, 1916, εικ. XXIX
L’Amour de l’Art, τόμ. VI, τ. 7, Ιούλιος 1925, εικ. σ. 275
Florent Fels, Vincent van Gogh, Παρίσι, 1928, εικ. σ. 186
Willem Sherjon και Willem Josiah de Gruyter, Vincent van Gogh’s Great Period: Arles, Saint-Rémy and Auvers-sur-Oise, Άμστερνταμ, 1937, αρ. 124
Jacob-Baart de la Faille, Vincent van Gogh, Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, 1939, αρ. 551
Louis de Hautecoeur, Vincent van Gogh, Μονακό, 1946, εικ.
Jacob-Baart de la Faille, The Works of Vincent van Gogh: His Paintings and Drawings, Νέα Υόρκη, έκδοση αναθεωρημένη, 1970, αρ. 568, εικ. σ. 238
Mark W. Roskill, Gauguin and the Impressionist Circle, Λονδίνο, 1970, σσ. 136-137, εικ. 109
The Art of Paul Gauguin, κατάλογος έκθεσης, Ουάσιγκτον, National Gallery of Art, 1 Μαΐου-31 Ιουλίου 1988, Σικάγο, The Art Institute, 17 Σεπτεμβρίου-11 Δεκεμβρίου 1988, Παρίσι, Grand Palais, 10 Ιανουαρίου 1989-24 Απριλίου 1989, εικ. σ. 132
Georges Charensol (επιμ.), Vincent van Gogh: Correspondance générale, Παρίσι, 1990, τόμ. 3, σ. 387, 396
Ingo F. Walther και Rainer Metzger, Vincent van Gogh, The Complete Paintings, Κολωνία, 1990, τόμ. 2, εικ. σ. 449
Jan Hulsker, The Complete Van Gogh: Paintings, Drawings, Sketches, αναθεωρημένη και επαυξημένη έκδοση του αναλυτικού καταλόγου, Άμστερνταμ και Φιλαδέλφεια, 1996, αρ. 1622, εικ. σ. 373
Bradley Collins, Van Gogh and Gauguin, Electric Arguments and Utopian Dreams, Μπόλντερ (Κολοράντο), 2001, εικ. σ. 133
S. Hollis-Clayson, «Some Things Bear Fruit? Witnessing the Bonds between Van Gogh and Gauguin», The Art Bulletin, Δεκέμβριος 2002, τόμ. LXXXIV, αρ. 4, σσ. 670-684, εικ.
Τα Αλυσκάν ανάγονται στις πρώτες εβδομάδες συγκατοίκησης του Vincent van Gogh με τον Paul Gauguin στην Αρλ τον Οκτώβριο του 1888. Εκείνο το διάστημα χαρακτηρίζεται από απόλυτη ώσμωση, προσωπική και καλλιτεχνική, μεταξύ των δύο καλλιτεχνών: περνούν όλο το χρόνο τους μαζί: κάνουν μακρινούς περιπάτους, μοιράζονται τα γεύματά τους, ζωγραφίζουν τα ίδια θέματα. Για την πρώτη κοινή θεματική τους πηγαίνουν στα Αλυσκάν, νεκρόπολη της ρωμαϊκής εποχής που απέχει λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από το περίφημο Κίτρινο Σπίτι. Η ονομασία στην προβηγκιανή διάλεκτο σημαίνει «Ηλύσια Πεδία», και το 1888 από το νεκροταφείο δεν απομένουν παρά μία δενδροστοιχία με λεύκες και μερικές σαρκοφάγοι. Ο Van Gogh ζωγραφίζει συνολικά τέσσερις πίνακες. Οι δύο πρώτοι, εκ των οποίων ο ένας παρουσιάζεται εδώ, κάθετοι, απεικονίζουν μια σφαιρική προοπτική προς τις λεύκες.
Πουθενά στην αλληλογραφία του ο Van Gogh δεν παραθέτει το όνομα των Αλυσκάν, περιορίζεται μόνο να αναφέρει το θέμα που περιγράφει τονίζοντας το στοιχείο που τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα: το χρώμα.
Η παρούσα εκδοχή είναι πιθανότατα η πρώτη που ο Van Gogh φιλοτέχνησε εντός του αρχαιολογικού χώρου, υπόθεση την οποία επιτρέπει το πανί που χρησιμοποίησε, λεπτό και με πυκνή ύφανση. Για εκείνη την πρώτη δοκιμή, ο Van Gogh παίρνει θέση προς το κέντρο της δενδροστοιχίας, προσφέροντάς μας μια προοπτική που αγκαλιάζει τις λεύκες, τις σαρκοφάγους, τον τάπητα των πεσμένων φύλλων που σκεπάζει το δρόμο προς την εκκλησία του Saint-Honorat, καθώς και τον παρακείμενο βιομηχανικό χώρο, με πυκνό καπνό να βγαίνει από τις δύο καμινάδες του. Μοναδικό ίχνος ζωής στο τοπίο ένα ζευγάρι, που η βιαστική επεξεργασία του αφήνει να μαντέψουμε μόλις την παραδοσιακή φορεσιά της γυναίκας και το κόκκινο παντελόνι του άνδρα, Ζουάβου πιθανώς. Παρά τα ζωηρά χρώματα και το κυρίαρχο κίτρινο-πορτοκαλί, τόσο χαρακτηριστικό στο έργο του Van Gogh, η σύνθεση αναδίδει βαθιά μελαγχολία, η οποία μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς παράγοντες: τη φθινοπωρινή εποχή, τα πεσμένα φύλλα, τις άδειες σαρκοφάγους, την έρημη δενδροστοιχία, την εισβολή της βιομηχανίας.
Στην προσέγγισή του ο Van Gogh αποκαλύπτει έναν ταραγμένο και βασανισμένο εσωτερικό κόσμο. Η φρενίτιδα, θα έλεγε κανείς, με την οποία επιθέτει τις πινελιές του αφήνει να διαφανεί η ανάγκη του ζωγράφου να αιχμαλωτίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα μια παροδική εντύπωση. Συγχρόνως, αποκαλύπτει το μεγάλο ταλέντο του ως τοπιογράφου, όπως και την ικανότητά του να εμφυσά ζωή σε θέματα που, αυτά καθαυτά, διόλου δεν διαθέτουν.
.
