Πιθανώς Ambroise Vollard, Παρίσι
Πιθανώς κόμης Enrico Costa
Ambroise Vollard, Παρίσι
Οικογένεια Laroche, Παρίσι
Jacques Laroche, Παρίσι
Ιδιωτική συλλογή, από το 1958
Paul Cézanne, Παρίσι, Galerie Ambroise Vollard, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1895
Die Klassische Malerei Frankreichs im 19. Jahrhundert, Φρανκφούρτη, Kunstverein, 1912, αρ. 7
International Exhibition of Modern Art γνωστή ως The Armory Show, Νέα Υόρκη, 69th Regiment Armory, 17 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου 1913, αρ. 218, Σικάγο, The Art Institute, 24 Μαρτίου-16 Απριλίου 1913, αρ. 42, Βοστώνη, The Copley Society, 28 Απριλίου-19 Μαΐου 1913, αρ. 17
L’Art français au service de la science française: exposition d’œuvres d’art des 18e, 19e et 20e siecles, au profit du Comité national d’aide à la recherche scientifique, Παρίσι, Chambre Syndicale de la Curiosité et des Beaux-Arts, 25 Απριλίου-15 Μαΐου 1923, αρ. 167
Cézanne, Νέα Υόρκη, Wildenstein & Co., 5 Νοεμβρίου-5 Δεκεμβρίου 1959, αρ. 17, εικ.
L’Impressionnisme dans les collections romandes (ses précurseurs, ses maîtres, son héritage), Λωζάνη, Fondation de l’Hermitage, 16 Ιουνίου-21 Οκτωβρίου 1984, αρ. 104
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 44-45, εικ. σ. 45
Ambroise Vollard, Paul Cézanne, Παρίσι, 1914, εικ. 36
Georges Rivière, Le Maître Paul Cézanne, Παρίσι, Floury, 1923, σ. 208
Lionello Venturi, Cézanne, Son Art – Son Œuvre, Παρίσι, Paul Rosenberg, 1936, αρ. 312
Francis Jourdain, Cézanne, Παρίσι και Νέα Υόρκη, Braun and E. S. Hermann, 1950, εικ.
Kurt Badt, Die Kunst Cézannes, Μόναχο, Prestel, 1956, σ. 116
Theodore Reff, «A New Exhibition of Cézanne», Burlington Magazine, τόμ. 102, τ. 684, Μάρτιος 1960, σ. 117
Armory Show 50th Anniversary 1913-1963, κατάλογος έκθεσης, Ουτίκα και Νέα Υόρκη, 1963, αρ. 218, σ. 185
Milton W. Brown, The Story of the Armory Show, Abbeville Press, 1963, σ. 229, αρ. 218
John Rewald, Cézanne and America. Dealers, Collectors, Artists and Critics, Λονδίνο και Πρίνστον, 1989, σσ. 192, 195, εικ. 99
John Rewald, Walter Feilchenfeldt και Jayne Warman, The Paintings of Paul Cézanne. A Catalogue Raisonné, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, Thames and Hudson, 1996, αρ. 505
Ο βαθύς δεσμός που ο Paul Cézanne διατηρούσε με τη γενέθλια γη του, τον νότο της Γαλλίας, είναι ολοφάνερος σε πολλούς πίνακες που αποδίδουν τα όμορφα και πλούσια τοπία της. Με χαρά απεικόνιζε επίσης όψεις από το Ποντουάζ και το Ωβέρ-συρ-Ουάζ, τοποθεσίες που όργωσε μαζί με τον καλλιτέχνη που υπήρξε ταυτόχρονα δάσκαλος και μαθητής του, τον Camille Pissarro.
Για περίπου δύο χρόνια, από τις αρχές του 1872 μέχρι το Δεκέμβριο του 1873, οι δύο καλλιτέχνες δουλεύουν μαζί σχεδόν καθημερινά, αποτυπώνοντας ακούραστα την εξοχή και ζωγραφίζοντας ο ένας πλάι στον άλλο παρόμοια θέματα. Ακόμη και σήμερα δύσκολα μπορεί να πει κανείς ακριβώς με ποιον τρόπο επηρέασε ο ένας τον άλλο. Όσον αφορά τον Cézanne, ξεχωρίζουμε τρεις τύπους εξέλιξης στη ζωγραφική του που οφείλονται κατά πάσα βεβαιότητα στην εγγύτητά του με τον Pissarro: το άνοιγμα της παλέτας του σε πιο ελαφρούς τόνους, την επιλογή να ζωγραφίζει εμπρός στο θέμα, σε εξωτερικούς χώρους, και τη μαθητεία στη βραδύτητα, στην αποδοχή των εξαντλητικών συνθηκών δουλειάς, στη θέληση να αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις του επάνω στον καμβά χωρίς να λογαριάζει τις ώρες σκληρού μόχθου που απαιτούσε η απεικόνισή τους.
Ο Cézanne φιλοτέχνησε την Εξοχή του Ωβέρ-συρ-Ουάζ περίπου οκτώ χρόνια αφότου είχε σταματήσει να συνεργάζεται με τον Pissarro. Όταν ξανασυναντήθηκαν, δημιούργησε αυτή τη σύνθεση, μέσω της οποίας παρουσίασε όλη τη δουλειά που είχε κάνει στη διάρκεια των χρόνων του αποχωρισμού. Οι αναζητήσεις του τον είχαν οδηγήσει να απομακρυνθεί κάπως από την τεχνική των ιμπρεσιονιστών και να ασπαστεί μια πιο «κονστρουκτιβιστική» θεώρηση, κάτι σαφέστατα ορατό στο συγκεκριμένο έργο. Το πρώτο που αντιλαμβανόμαστε είναι η εντελώς προσωπική πρόσληψη του τοπίου, που τείνει να αποδώσει τη δική του αίσθηση, χωρίς καμία επιθυμία εξωραϊσμού. Έτσι, η όψη του ουρανού, που δείχνει καλυμμένος με πουπουλένια σύννεφα, είναι στην πραγματικότητα περιοχές που δεν τις άγγιξε το λάδι, αναδεικνύοντας την υποκείμενη κιτρινωπή προεργασία. Δέντρα και χωράφια έχουν δουλευτεί με πολύ πιο σφιχτές και συγκεντρωμένες πινελιές, καθένα από αυτά έτσι προσανατολισμένο ώστε να δημιουργεί μια εντύπωση ιδιότυπης προοπτικής.
Τα μόνα στοιχεία που έρχονται να διαταράξουν την ισορροπία της βλάστησης, που ο ζωγράφος σκοπίμως απέδωσε με πράσινους τόνους, οφείλονται στην ανθρώπινη παρέμβαση. Σε πρώτο πλάνο, είναι τα οργωμένα χωράφια και το μονοπάτι, όλα δοσμένα σε τόνους κίτρινου και ώχρας. Και στο βάθος, τοποθετημένες στο κέντρο της σύνθεσης, στη συμβολή των σημείων φυγής του πίνακα, βρίσκονται οι στέγες των σπιτιών που αποτελούν το χωριό του Ωβέρ-συρ-Ουάζ, δίνοντας την εντύπωση της πλήρους αρμονίας μεταξύ ανθρώπου και φύσης.
Η εξοχή του Ωβέρ-συρ-Ουάζ παρουσιάστηκε, μεταξύ άλλων σημαντικών έργων, στην ιστορική έκθεση Armory Show, στη Νέα Υόρκη το 1913, έκθεση που πρόσφερε στο αμερικανικό κοινό την ευκαιρία να ανακαλύψει τους μαιτρ του ιμπρεσιονισμού, αλλά και πιο σύγχρονα ρεύματα, όπως το φωβισμό, τον κυβισμό και το φουτουρισμό.
.
