Auguste Rodin (1840 - 1917)

Το χέρι είναι αναμφισβήτητα το μέρος της ανθρώπινης ανατομίας που αποτελούσε τη μεγαλύτερη πρόκληση για τον Auguste Rodin. Το έπλαθε ακούραστα, ξανά και ξανά, προσπαθώντας να αναπαραστήσει τη μυϊκή πολυπλοκότητά του και συγχρόνως να του αποδώσει συναισθήματα που συνήθως περιμένει κανείς να διαβάσει σ’ ένα πρόσωπο. Σύμφωνα με τον Rainer Maria Rilke, ο οποίος για ένα διάστημα διετέλεσε γραμματέας του Rodin: «Υπάρχουν στο έργο του Rodin χέρια, χέρια ανεξάρτητα και μικρά που, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο σώμα, είναι ζωντανά. Χέρια που υψώνονται, θυμωμένα και κακά, χέρια που μοιάζουν να γαβγίζουν με ορθωμένα τα πέντε δάχτυλα, σαν τα πέντε κεφάλια ενός Κέρβερου». Με την τελευταία φράση ο Rilke αναφερόταν, κατά πάσα βεβαιότητα, στο Σφιγμένο αριστερό χέρι.

Το έργο, με την ολοφάνερη ένταση που αποπνέει παρά το τόσο απλοϊκό θέμα του, προδίδει ποιο ήταν το πρωταρχικό μέλημα του Rodin στη δουλειά του: «Πάντα προσπαθούσα να εκφράσω ενδόμυχα συναισθήματα μέσα από την κινητικότητα των μυών. Η ψευδαίσθηση της ζωής δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με την καλή διάπλαση και την κίνηση. Αυτές οι δύο ιδιότητες είναι το αίμα κι η ανάσα όλων των ωραίων έργων». Πράγματι, το χέρι εμφανίζεται ολοζώντανο, δονούμενο από οδύνη, κάτι που αναγκάζει τον κάτοχό του να συσπά δυνατά όλες τις φάλαγγες των δαχτύλων, σαν αιλουροειδές έτοιμο για ένα μεγάλο άλμα. Τοποθετημένο όρθιο, με τα δάχτυλα προς τον ουρανό, θυμίζει μάλλον χέρι έτοιμο να συνθλίψει, να τιμωρήσει, υπακούοντας σε κάποια θεϊκή δύναμη.

Το Σφιγμένο αριστερό χέρι εντάσσεται λοιπόν σε μια συμβολιστική σειρά χεριών, φιλοτεχνημένων μεταξύ 1895 και 1910, τα οποία παραπέμπουν στη θεία δύναμη μέσω αυτής και μόνο της λεπτομέρειας της ανθρώπινης ανατομίας.

.

.