Balthus (1908 - 2001)

Σε ηλικία 72 ετών, ο Balthus αποφασίζει να αναμετρηθεί με ένα θεμελιώδες θέμα στην ιστορία της τέχνης: το ζωγράφο και το μοντέλο του. Ο ζωγράφος γνωρίζει καλά αυτή την ιδιαίτερη σχέση, αφού ανέκαθεν είχε ανάγκη ένα μοντέλο για να ζωγραφίσει. Η προτίμησή του στα μικρά κορίτσια, κυρίως όσα βρίσκονται στη μεταβατική περίοδο μεταξύ παιδικής ηλικίας και εφηβείας, είναι εμφανής. Όταν τελικά βάζει στον καμβά το συγκεκριμένο θέμα, πολύ οικείο στην καθημερινή ζωή του αλλά τελείως ξένο στην καλλιτεχνική παραγωγή του, επιλέγει να στήσει το σκηνικό που γνωρίζει καλύτερα: ένα ζωγράφο αρκετά ηλικιωμένο, ψηλόλιγνο, και μια παιδούλα που σύντομα θα γίνει γυναίκα και έρχεται να ζωντανέψει με την παρουσία της τη μοναξιά του ατελιέ.

Για να προετοιμάσει το έργο που έχει κατά νου, φτιάχνει επτά σχέδια, μεταξύ των οποίων το παρουσιαζόμενο. Στη σύνθεση, ο ζωγράφος, ιδωμένος από πίσω και χωρίς κανένα απολύτως εξάρτημα που θα υπαινισσόταν τη δουλειά του, είναι απασχολημένος με κάτι μπρος σ’ ένα μεγάλο παράθυρο, που λούζει με φως μια γωνιά του ατελιέ· το νεαρό κορίτσι, γονατιστό, σκύβει πάνω σε μια καρέκλα διαβάζοντας κάτι που μοιάζει με λεύκωμα. Παρ’ ότι τα βλέμματά τους δεν διασταυρώνονται και η εικονιζόμενη επίπλωση είναι ελάχιστη, η σκηνή αποπνέει ατμόσφαιρα γλυκύτητας, η αισθητική είναι εκλεπτυσμένη και η σχέση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα ολοφάνερη. Ο Balthus αποφεύγει να αναπαραστήσει το ποζάρισμα και επιλέγει να τοποθετήσει τη σκηνή έξω από την αμεσότητα της στιγμής, προβάλλοντας κατ’ αυτό τον τρόπο όλο το χρόνο που χρειάζεται ώστε μεταξύ ζωγράφου και μοντέλου να δημιουργηθεί σχέση εμπιστοσύνης, σεβασμού και κατανόησης.

.

.