Alberto Giacometti (1901 - 1966)

Το 1926 ο Alberto Giacometti εγκαθίσταται, αναγκαστικά, σε ένα μικροσκοπικό ατελιέ 23 τ.μ. στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού, απ’ όπου δεν θα φύγει ποτέ. Η απόφαση να μείνει εκεί μπορεί να μην υπήρξε συνειδητή, δείχνει πάντως τη βαθιά αδιαφορία του Giacometti για τις ανέσεις και τα υλικά πράγματα. Φανερώνει επίσης ότι κέντρο της ζωής του ήταν η δουλειά του, που τον έκανε να ξεχνά όλους τους πρακτικούς καταναγκασμούς της καθημερινότητας.

Τα λιγοστά έπιπλα που υπάρχουν στο ατελιέ θα του χρησιμεύσουν συχνά ως μοντέλα, τις περισσότερες φορές για σκίτσα, και θα τα μεταχειρίζεται όπως τα ζωντανά μοντέλα του. Στο Εσωτερικό, την τιμητική έχουν η προσωπική του καρέκλα το σκαμνί και το τραπέζι, τοποθετημένο κάτω από το παράθυρο. Εντυπωσιάζει η απουσία του Giacometti από το σκίτσο, αφού καταλαβαίνουμε ότι, για να σχεδιάσει εκείνα τα οικεία έπιπλα, είχε κατ’ εξαίρεση καθίσει στη θέση του μοντέλου και όχι στη δική του. Έτσι, το Εσωτερικό συνιστά αναφορά στο ζωτικό του χώρο, ένα χώρο σίγουρα μικρό, που όμως αποκτά τελείως διαφορετική διάσταση αν σκεφτούμε όλα τα έργα που δημιουργήθηκαν εκεί.

Σε όλη τη ζωή του ο Giacometti διατήρησε έναν παράλογο δεσμό με τα άψυχα πράγματα. Σε ορισμένα έβλεπε ζωντανά πλάσματα, άλλα πάλι του θύμιζαν θάνατο. Τα έπιπλα και το παράθυρο του Εσωτερικού δεν πρέπει λοιπόν να τα δούμε σαν απλά διακοσμητικά στοιχεία, δουλεμένα με την απόσταση που χαρακτηρίζει γενικά τις σκηνές εσωτερικού χώρου, τις νεκρές φύσεις και τα τοπία. Στην επισώρευση των γραμμών που οροθετούν τα περιγράμματα των στοιχείων μπορούμε να δούμε τη θέληση του Giacometti να γεμίσει το κενό που τον στοιχειώνει εκείνη την περίοδο της ζωής του, το οποίο θα τον οδηγήσει στη δημιουργία των πρώτων και τόσο χαρακτηριστικών νηματοειδών γλυπτών του.