Ιδιωτική συλλογή
Alain Ramié, Picasso: catalogue de l’oeuvre céramique édité 1947-1971, Βαλλωρίς, Galerie Madoura, 1988, αρ. 178
Joséphine Matamoros και Bruno Gaudichon (επιμ.), Peintre d’objets / Objets de peintre (Musée d’Art moderne, Céret. 12 juin-19 septembre, 2004; la Piscine-musée d’art et l’industrie André Diligent, Roubaix, 9 octobre, 2004-9 janvier, 2005), Παρίσι, Gallimard, 2004, αρ. 250
Enrique Mallen (επιμ.), Online Picasso Project, Sam Houston State University, 1997-2022
Το 1946 ο Picasso επισκέπτεται την ετήσια έκθεση αγγειοπλαστών του Βαλλωρίς, στον νότο της Γαλλίας, γεγονός που γίνεται αφορμή να μυηθεί στις παραδοσιακές τεχνικές του ψησίματος και της σμάλτωσης του πηλού. Ενθουσιάζεται με αυτή τη νέα δραστηριότητα και, ως το 1971, θα δημιουργήσει περισσότερα από 3.500 πρωτότυπα έργα από πηλό.
Η ενασχόληση με την κεραμική θα μπορούσε να φανεί, εκ πρώτης όψεως, σαν μια ευχάριστη διαφυγή από τις δυσκολίες της ζωγραφικής. Για τον Picasso όμως αποτελεί ένα καινούριο όχημα της τέχνης του, ένα πεδίο όπου έβλεπε τον εαυτό του σαν μαθητευόμενο, υποχρεωμένο να ξεχάσει όλα όσα ήξερε και να πειραματιστεί, όπως όταν ήταν νέος, με υλικά που δεν τον υπακούν. Του επιτρέπει, με την αμείωτη περιέργεια ενός παιδιού και τη γνήσια χαρά της ανακάλυψης, να συνεχίσει και να ανανεώσει τη δημιουργική του περιπέτεια. Το αποτέλεσμα είναι κατ’ εικόνα της τέχνης του: οργιώδες, πληθωρικό, ιδιόρρυθμο, ιδιοφυές…
Με την επιλογή των θεμάτων του, τη χρήση, λιγότερο ή περισσότερο, του σμάλτου, την εναλλαγή μεταξύ τερακότας και λευκού πηλού, δημιουργεί μια ποικιλία κεραμικών έργων, που αναπόφευκτα μας φέρνουν στο μυαλό τις λέξεις εκζήτηση, φαντασία, ελευθερία, και μας κάνουν να αντιληφθούμε γιατί ο Picasso όριζε την κεραμική ως «ζωγραφική με ανοιχτή καρδιά».
.
