Κυρία John McIlhenny, Φιλαδέλφεια
Κυρία John Wintersteen, Βιλανόβα
Valentine Galleries, Νέα Υόρκη
Ανώνυμη πώληση, Νέα Υόρκη, Sotheby Parke Bernet, 17 Οκτωβρίου 1973
Ιδιωτική συλλογή, από το 1973
Summer Exhibition, Κέιμπριτζ (Μασαχουσέτη), The Fogg Art Museum, 1934
Picasso before 1907, Νέα Υόρκη, M. Knoedler & Co. Inc., 15 Οκτωβρίου-8 Νοεμβρίου 1947, αρ. 20
Masterpieces of Philadelphia Private Collections, Φιλαδέλφεια, Museum of Art, 1947, αρ. 52
Picasso: a Loan Exhibition, Φιλαδέλφεια, Museum of Art, 8 Ιανουαρίου-23 Φεβρουαρίου 1958, αρ. 20, εικ.
Picasso and Man, Τορόντο, Art Gallery, 11 Ιανουαρίου-16 Φεβρουαρίου 1964, Μόντρεαλ, Museum of Fine Arts, 28 Φεβρουαρίου-31 Μαρτίου 1964, αρ. 27, εικ. σ. 43
Collection of Mrs John Wintersteen, Καλιφόρνια, Palace of the Legion of Honour, 10 Ιουνίου-24 Ιουλίου 1966, Σάντα Μπάρμπαρα, Museum of Art, 2 Αυγούστου-4 Σεπτεμβρίου 1966, αρ. 21, εικ.
De Cézanne à Picasso dans les collections romandes, Λωζάνη, Fondation de l’Hermitage, 15 Ιουνίου-20 Οκτωβρίου 1985, αρ. 126, σσ. 193-194, εικ.
Κλασικοί της μοντέρνας τέχνης, Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 27 Ιουνίου-19 Σεπτεμβρίου 1999, σσ. 98-101, εικ. σ. 99
Art News, τόμ. XXXIX, Νοέμβριος 1930, αρ. 5, εικ. σ. 17
Christian Zervos, Pablo Picasso, vol. I, œuvres de 1895 à 1906, Παρίσι, Cahiers d’art, 1932, αρ. 262
Blanche-Jean Taurines-Méry, Des Influences subies par Picasso, 1950, εικ. σ. 18
Pierre Daix και Georges Boudaille, Picasso 1900-1906: Catalogue Raisonné de l’œuvre Peint, Νεσατέλ, Éditions Ides et Calendes, 1966, αρ. 12, εικ. σ. 277
Alberto Moravia και Paolo Lecaldini, L’Opera Completa di Picasso blu e rosa, 1968, εικ. 216
Ο Νέος με ανθοδέσμη είναι σύλληψη του τέλους του 1905, στιγμής που σηματοδοτεί μια καμπή στην καλλιτεχνική εξέλιξη του Picasso. Έργο με απλούστατη θεματική, ρίχνει μοναδικό φως σε μια περίοδο κατά την οποία η μορφή, όλο και πιο απλοποιημένη, θα γίνει προοδευτικά το κυρίως θέμα της σύνθεσης, για να καταλήξει να εκφράζει μόνο την υποκειμενικότητα του καλλιτέχνη.
Εγκατεστημένος οριστικά στο Παρίσι από το 1904, ο Picasso διάγει μετρημένη ζωή, είναι επιμελής και σχεδόν αποκλειστικά αφοσιωμένος στη δουλειά του. Στον ελεύθερο χρόνο του επισκέπτεται συχνά με τους Ισπανούς φίλους του το τσίρκο, βρίσκοντας μια νέα πηγή έμπνευσης. Τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα που δουλεύουν εκεί: κλόουν, αναβάτες, αρλεκίνοι, ακροβάτες. Η καλλιτεχνική φύση της δουλειάς των ανθρώπων του τσίρκου και η ανεμελιά που χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής τους εμφυσούν νέα αισιοδοξία στη ζωγραφική του. Η κυριαρχία του γαλάζιου στην παλέτα του, που μέχρι τότε απέδιδε με κάποια ποιητική ψυχρότητα δύσκολα θέματα, παραχωρεί προοδευτικά τη θέση της σε πιο έντονους τόνους. Έτσι, περνάμε από τη λεγόμενη Γαλάζια Περίοδο στη λεγόμενη Ροζ Περίοδο.
Σταδιακά ο Picasso εγκαταλείπει το περιβάλλον του τσίρκου και ασχολείται με νεαρά αγόρια που, είτε συνοδεύονται από ζώα του τσίρκου είτε όχι, το σοβαρό βλέμμα τους έρχεται σε αντίθεση με τα δροσερά χαρακτηριστικά τους. Μπορεί να είναι ακροβάτες, εξίσου πιθανόν όμως να πρόκειται για γείτονες του ατελιέ του ή ανήλικους περιστασιακούς κακοποιούς.
Στον Νέο με ανθοδέσμη η αφοπλιστική απλότητα με την οποία ο καλλιτέχνης φιλοτέχνησε το πρόσωπο, μόλις σκιαγραφώντας τα ανδρόγυνα χαρακτηριστικά του, και το αινιγματικό χαμόγελο τον κάνουν φιγούρα μυστηριώδη, απροσδιόριστη. Το ανοιχτό ροζ φόντο, με κάποιες πινελιές σε χρώμα ώχρας, ξεχωρίζει από την υπόλοιπη σύνθεση, δουλεμένη με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια.
Ο πίνακας οφείλει πολλά στον Manet: η λεπτότητα των λουλουδιών, η επιμέλεια στις πτυχώσεις, η ανολοκλήρωτη όψη του φόντου είναι λεπτομέρειες αναγνωρίσιμες στο έργο του προγενέστερου ζωγράφου. Αναδύεται η ίδια εκλεπτυσμένη κομψότητα, η ίδια προσοχή στο ουσιώδες, η ίδια επιθυμία να αποφευχθεί οποιαδήποτε φιλαρέσκεια ή εκζήτηση.
Συγκρίνοντας το έργο με παράλληλες δουλειές του Picasso εκείνης της περιόδου, θα μπορούσαμε να το δούμε ως αποχαιρετιστήριο δώρο σε μια αξιοθαύμαστη και γοητευτική, αλλά συμβατική ζωγραφική. Ο Νέος με ανθοδέσμη δεν είναι παρά ένας ενδιάμεσος σταθμός μιας μακράς πορείας, εξ ου και το πλεονέκτημα να θεωρείται πίνακας τόσο μεταρεαλιστικός όσο και προκυβιστικός.
.
